விதி சிரித்தது

*** விதி சிரித்தது ***

சுஜாதா கணையாழியின் கடைசிப் பக்கங்களில் எல்லாவற்றையும் எல்லாரையும் சகட்டுமேனிக்கு விளாசியிருப்பார். அதிலும் “கண்கள் குளமானது” என்று எழுதும் எழுத்தாளர்கள் அவரிடம் சிக்கிச் சின்னாபின்னமாயிருப்பார்கள். இம்மாதிரி கிளிஷேக்கள் இல்லாமல் தமிழ்ப் பத்திரிகைகளிலும் சஞ்சிகைகளிலும் ஒரு வரிகூட தாண்டி எதையும் படிக்க முடியாது. இப்படித்தான் ”விதி சிரித்தது” என்று சலிக்காமல் இன்னும் எழுதும் தமிழ் எழுத்தாளர்களை நினைத்து எத்தனை முறை படித்துவிட்டு கிண்டலாகச் சிரித்திருக்கிறேன் என்று எனக்கே தெரியாது. ஆனால் போன புதன் கிழமை மாலை ஒரு நாள் பயணத்திற்காக டெக்ஸஸ் செல்லவேண்டியிருந்து வீட்டிலிருந்து கிளம்பும்போது மூலையில் நின்றுகொண்டு விதி சிரித்தது என்பதை நான் கவனிக்கவேயில்லை.

ஒரே நாள் பயணமாதலால் ஒட்டகப் பொதிகள் எதுவும் இல்லாமல் ஒரு சிறிய லேப்டாப் ட்ராலியில் ஒரு செட் உடை, சூட் ஒன்றை மடக்கித் திணித்துவிட்டு Baக்Paக்கில் கணிணியை வைத்துக்கொண்டு அட்டகாசமாக விமானநிலையத்திற்குச் சென்றேன். TSA-இல் என்னை Full Body Scanner இடையில் நிறுத்தி நிராயுடைபாணியாக்கி பாக்யராஜின் நடன அசைவுகள் போல கைகளை விரித்து பறவை மாதிரி வைத்துக்கொள்ளச் செய்து சோதித்துவிட்டு அனுப்ப x-ray machine துப்பிய உடைமைகளைப் ஸாக்ஸ் கால்களுடன் பொறுக்கிக்கொண்டு பெஞ்சில் அமர்ந்து கழற்றிய எல்லாவற்றையும் மாட்டிக்கொண்டு போர்டிங் ஏரியாவுக்குச் சென்று சேர்ந்தேன். பாஸ்டனிலிருந்து ஆஸ்டினுக்கு நேரடி விமானத்திற்கு யானை விலை சொன்னார்கள் என்பதால் நியூவர்க் (Newark - இதை கொஞ்ச நாள் ஸான் ஸோஸ் மாதிரி நெவார்க் என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்தேன்) வழியாகச் செல்லும் விமானத்தில் டிக்கெட் வாங்கியிருந்தேன்.

விமானத்தினுள்ளே Carry On baggage என்ற வகையில் இரண்டு ஐட்டங்களை மட்டும் கொண்டு செல்லலாம் - ஒரு சிறிய பெட்டியும், கைப்பை (அ) லாப்டாப் மாதிரியான சிறிய பொருளும். Check-in-இல் பெட்டியைப் போட்டால் குறைந்த பட்சம் $25 கட்டணம் கட்டவேண்டும். இன்னும் சில விமான நிறுவனங்கள் எல்லாப் பெட்டிகளுக்கும் கட்டணம் வசூலிக்கிறார்கள். இதற்காகப் பெட்டியே இல்லாமல் கட்டின வேட்டியுடனா பயணம் செய்ய முடியும்? இந்த கட்டணப் பிரச்சினையினால் சிறிய பெட்டி என்ற பெயரில் சில பயணிகள் மொத்த வீட்டையும் அடைத்துக்கொண்டு கொண்டுவந்து விமானத்தில் தலைக்குமேல் பெட்டி வைக்கும் பகுதியில் திணிக்க முடியாமல் திணித்து இடத்தைக் காலி செய்துவிடுவார்கள்.

வரிசைக் கிரமமாகப் பயணிகளை விமானத்தினுள் அனுப்பத் துவங்கினார்கள். பொதுவாக கடைசி வரிசையில் ஆரம்பித்து உள்ளே அனுப்புவார்கள். அனால் சில விமான நிறுவனங்களில் முதல் வரிசையிலிருந்து அனுப்புவார்கள். எந்த வரிசையில் அனுப்புவார்கள் என்பது அவர்களுக்கே வெளிச்சம்.

பாதிப்பேர் ஏறியதும் “விமானத்தின் ஓவர்ஹெட் கம்ப்பார்ட்மெண்ட்டில் மேலும் பெட்டிகளை வைக்க இடம் இல்லை. ஆதலால் இனிமேல் ஏறுபவர்கள் தங்களது பெட்டியைக் கட்டணமின்றி Check-in Baggage-ஆக எடுத்துச் செல்லலாம்” என்று அறிவித்தார்கள். என்னுடைய லாப்டாப் ட்ராலி மிகவும் சிறியது. இருந்தாலும் ஒரே சமயத்தில் இரண்டையும் கால்களுக்கு அடியில் வைத்துக்கொள்ள முடியாது என்பதால் லக்கேஜாகப் போட்டுவிடலாம் என்று அறிவிப்பு செய்தவரிடம் சென்றதில் அவர் பார்த்துவிட்டு ”மூஞ்சூறு மாதிரி சின்னதாகத்தான் இருக்கு - இதுக்கெல்லாம் இடம் இருக்கும். ரோலர் பிளேடுகளுக்குத்(ட்ராலி சூட்கேஸ்!) தான் இடமில்லை” என்று சொல்லி என்னை உள்ளே அனுப்ப, உள்ளே சென்று பார்த்தால் மூஞ்சூறுக்குக்கூட இடமில்லை.

எனக்குப் பின்னால் இன்னும் பத்து பதினைந்து பேர் நின்றதால் வெளியே வரமுடியாமல் அப்படியே இருக்கையில் அமர்ந்துகொள்ள எல்லாரும் அமர்ந்ததும் இடமில்லாதவர்களின் பெட்டிகளை வாங்கி லக்கேஜில் போடுகிறோம் என்று என்னுடைய, இன்னும் சிலருடைய பெட்டிகளையும் அவரவர் போர்டிங் கார்டுகளையும் வாங்கிக்கொண்டு - விமானம் தாமதமாகிக்கொண்டிருந்தது - அந்தப் பெண்மணி சென்று வெளியே லக்கேஜ் ஏற்றும் ஊழியர்களிடம் கொடுத்துவிட்டு, ரசீதுகளை போர்டிங் கார்டுகளிலில் ஒட்டிக்கொண்டு உள்ளே வந்து பணிப்பெண்ணிடம் கொடுத்துவிட்டு வெளியேற, கதவை மூடி விமானத்தை நகர்த்தி ரன்வேக்குக் கொண்டு சென்றார்கள். பணிப்பெண் கொடுத்த போர்டிங் கார்டை வாங்கி ரசீதைப் பார்த்ததில் அதில் ஸாம் ஆண்டர்ஸன் என்று பெயர் போட்டு சான்டியாகோ என்று அச்சடித்திருந்ததைப் பார்த்து திக்கென்றிருந்தது.

வேறு யாருடைய போர்டிங் கார்டோ என்று பார்த்ததில் என்னுடையதுதான். ”ஐயோ” என்று கத்தலாம் போல இருந்தது. விமானம் நகரத் துவங்கிவிட்டபடியால் இருக்கைப் பட்டியைப் போட்டுக்கொண்டு எல்லாரும் புத்தர் மாதிரி அமர்ந்திருக்க, விமானம் மேலெழும்பி நிலைகொள்ளக் காத்திருந்து பொத்தானை அனுப்பி பணிப்பெண்ணை அழைத்தேன். அந்தச் சிடுசிடு பெண்மணி சுரத்தேயில்லாமல் “Anyone going to San Diego?" என்று சோகையாகக் கேட்டது என் பின்னிருக்கைக்கே கேட்டிருக்காது - கொஞ்சம்கூட கண்டுகொள்ளாமல் நியூவர்க் போனதும் Baggage Service-க்குச் சென்று சொன்னால் பெட்டி சான்டியாகோ விமானத்தில் ஏற்றுவதற்கு முன்பு தடுத்து வெளியே கொண்டுவந்துவிடுவார்கள் நீங்கள் ஆஸ்டினுக்குக் கொண்டு சென்றுவிடலாம் என்று கூலாகச் சொல்லிவிட்டுப் போய்விட்டார்.

நியூவர்க்கில் இருந்த நேர இடைவெளியோ ஒன்றரை மணிநேரம். ஒரு கேட்டிலிருந்து இன்னொரு கேட்டிற்குச் செல்வதற்கு அந்த இடைவெளி எதேஷ்டம். ஆனால் வெளியே வந்து பெட்டியைக் கண்டுபிடித்து எடுத்து மறுபடியும் சோதனையை முடித்து ஆஸ்டின் விமானத்தைப் பிடிக்கமுடியுமா என்று கவலையாக இருந்தது. ஆஸ்டின் போய்ச் சேர இரவாகிவிடும் - மறுநாள் சந்திப்புக்கான உடை பெட்டியில் - உடையாவது பரவாயில்லை. எனது வீட்டுச் சாவியும் பாஸ்டன் விமான நிலையத்தில் நிறுத்திய காரின் சாவியும் அதனுள். வேறு வழியே இல்லை - வெளியே ஓடிவந்து வாடிக்கையாளர் சேவைக்குச் சென்று மன்றாடியதில் - அந்தப் பெண் ஏகமான நபர்களைத் தொலைப்பேசியில் அழைத்து மன்றாடி எவ்வளவோ முயற்சி செய்தும் பெட்டி சான்டியாகோ விமானத்தில் ஏற்கெனவே ஏற்றப்பட்டுவிட்டதால் வெளியே கொணர இயலாது என்று கைவிரித்துவிட்டார்கள். ”ஆஸ்டின் விமான நிலையத்திற்குச் சென்று சொல்லுங்கள்” என்று அவர் பரிதாபமாகச் சொல்ல, மறுபடி ஓடிப்போய் - மறுபடி TSA - மறுபடி X-Ray machine - மறுபடி போர்டிங் ஏரியாவுக்கு வியர்த்து ஊற்றி கடைசி ஆளாக விமானத்தைப் பிடித்து - மற்ற பயணிகள் முறைக்க - இருக்கையைக் கண்டுபிடித்து கடும் கோபத்துடன் அமர்ந்தேன்.

இரவு எட்டரைக்கு ஆஸ்டின் விமான நிலையத்திலிறங்கி அங்கிருந்த விமான நிறுவன வாடிக்கையாளர் சேவைக்குச் சென்று புகார் தெரிவிக்க அவர்கள் சிரமத்திற்கு வருத்தம் தெரிவித்துவிட்டு ஒரு சிறிய பையில் சேவிங் செட், பிரஷ், பேஸ்ட் வைத்துக் கொடுத்துவிட்டு - மறுநாள் காலைக்குள் சான்டியாகோவிலிருந்து அந்தப் பெட்டியைக் கொண்டுவந்து விடுகிறோம் என்று உறுதியளித்து என் கைப்பேசி எண்ணை வாங்கிக்கொண்டார்கள்.
மறுநாள் எனக்கிருந்த அலுவல் பத்துமணிக்கு. மதியம் மூன்று மணி விமானத்தில் பாஸ்டன் திரும்புவதாகத் திட்டம். இரவு உறக்கம் வராமல் விடுதியறையில் புரண்டுகொண்டிருந்து எப்போது தூங்கினேன் என்று நினைவில்லை. காலை ஆறுமணிக்கு செல்லழைப்பில் எழுந்தேன். விமான நிறுவனம்தான். “மன்னிக்கவும் சான்டியாகோவிலிருந்து ஆஸ்டின் வரவேண்டிய காலை விமானம் ரத்தாகி விட்டது. உங்கள் பெட்டியை மதிய விமானத்தில் கொண்டு வருகிறோம். மாலை ஐந்து மணிக்கு ஆஸ்டின் வந்துவிடும்” என்றதும் பல்லே தேய்க்காவிட்டாலும் பரவாயில்லை என்று கத்த ஆரம்பித்தேன் “யோவ். நான் மூணு மணிக்கு பாஸ்டன் திரும்பப் போறேன்யா”.

“அப்படியா? சிரமத்திற்கு மன்னிக்கவும். அதற்குள் சான்டியாகோவிலிருந்து பொட்டியைக் கொண்டுவர இயலாது”

“அப்ப என்னை என்னய்யா செய்யச் சொல்றே?”

“சான்டியாகோவிலிருந்து பாஸ்டனுக்குச் செல்லும் விமானத்தில் உங்கள் பெட்டியைத் திருப்பிவிடுகிறோம். நீங்கள் ஊர் போய்ச் சேரும்போது பெட்டி உங்களுக்குக் காத்திருக்கும்” - அதென்ன என் காதலியா காத்திருக்க?

“அப்ப என் உடுப்பு - என் மீட்டிங் என்னாவது?”

“சிரமத்திற்கு....”

”அதை உடுய்யா... மன்னித்தேன்.. உடுப்புக்குப் பதில் சொல்க”

“நீங்கள் உடுப்பு வாங்கிக்கொண்டு க்ளெய்ம் செய்யவும். நன்றி” என்று துண்டித்துவிட்டார்கள்.

இந்த ஊரில் எந்தக் கடையாக இருந்தாலும் காலை ஒன்பது மணிக்குத்தான் திறப்பார்கள். பத்து மணிக்கு வாடிக்கையாளர் சந்திப்பு. பத்து பதினைந்து நிமிடத்திற்குள் வாங்கி உடைமாற்றி ஓடிவிடலாம் என்று நினைத்தேன். இதான் சாக்கு என்று இன்னொரு சூட் வாங்கிக்கொண்டு விடலாமா என்று சபலமாக இருந்தது. எதற்கு வம்பு. ஏற்கெனவே நேரம் சரியில்லை. இவர்கள் பாட்டுக்கு க்ளெய்ம் கிடையாது என்று சொல்லிவிட்டால் இருநூறு டாலர்கள் தண்டமாகிவிடும்.

அவசரமாகக் குளித்து விட்டு முந்தைய நாள் உடுப்பையே திரும்ப மாட்டிக்கொண்டு - கருமம் - ஒன்பது மணிக்குக் கடைகளைத் தேடியதில் Old Navy ஒன்று தென்பட்டது. எல்லாம் கலர்கலரான உடுப்புகளாக - பிஸினெஸ் உடுப்பு என்று ஒன்றையும் காணோம். கஷ்டப்பட்டுத் தேடி ஒரேயொரு முழுக்கை சட்டை (வெள்ளை) கிடைத்தது. என் கல்யாணத்திற்கு முன்பு நானிருந்த அளவில் இருந்தது. பரவாயில்லை என்று அதோடு ஒரு செட் உள்ளாடைகள், காலுறை வாங்கிக்கொண்டு, ஜீன்ஸ் பேண்டெல்லாம் தலைமுறைக்கும் துவைக்காமல் போட்டுக்கொள்ளலாம் - உடைமாற்றி ஜீன்ஸ், ஸ்னீக்கர்ஸ்ஸூடன் வாடிக்கையாளர் நிறுவனத்திற்குச் சென்று சந்திக்கும் அறையின் மேசைக்குக் கீழ் பாதியுடலை மறைத்துக்கொண்டேன் - அவர்கள் பக்கத்தில் நான்கு பேர் சந்திப்புக்கு வர எல்லாப் பயல்களும் ஜீன்ஸ் டீஷர்ட்டில்! அடப்பாவிகளா!

வழக்கம்போல தட்பவெப்ப நிலை பற்றி விசாரித்துவிட்டு (நம்மூரில் “சாப்டீங்களா?“ என்றுதான் சந்திப்பை ஆரம்பிப்போம்) என் பெட்டி தொலைத்த கதையைச் சொல்லி எல்லாரும் சிரித்து “டோன்ட் பாதர் - யூ வில் பி ஓவர் ட்ரெஸ்ட் இன் அ ஸூட். திஸ் இஸ் டெக்ஸஸ் மேன்” என்றார்கள்.

சந்திப்பு முடிய மதியமாகிவிட்டது. ஒரு மணிக்கே கிளம்பிவிட்டேன். ஆனாலும் வாடகைக் காரின் கற்கால ஜிபிஎஸ் என்னை விமான நிலையத்திற்குக் கொண்டு செல்லாமல் வேறு எங்கோ கொண்டு சென்றுவிட பிறகுத் தட்டுத் தடுமாறி விமான நிலையத்திற்குச் சென்று சேர இரண்டரை மணியாகிவிட்டது. பாதுகாப்புச் சோதனைக்குச் சென்றால் அனுமார் வால் வரிசை! ரெண்டே முக்காலுக்கு கேட்டை மூடி வண்டியை எடுத்துவிடுவார்கள். ஐயோ... அதைவிட்டால் பாஸ்டனுக்கு அன்று வேறு விமானம் கிடையாது. முன்னே நின்றவர்களிடம் ”மன்னிக்கவும். எனக்கு அவசரமாக மூன்று மணி விமானத்தைப் பிடிக்க வேண்டியிருக்கிறது. வரிசையில் முந்திச் செல்ல அனுமதிப்பீர்களா?” எனக் கேட்க அவர்கள் என்னை விட அவசமாக “எங்கள் ஃபிளைட்டு ரெண்டே முக்காலுக்கு. ஸாரி“ என்று திரும்பிக்கொண்டார்கள். ஒவ்வொரு நொடியும் ஒரு யுகமாகக் கழிந்தது. 

இதயத் துடிப்பு அதிகரிக்க கூட்டம் அதிகமானதால் திடீரென்று இன்னொரு வரிசையைத் திறந்தார்கள். அமெரிக்கா வந்த ஐந்து வருடங்களில் முதன்முறையாக நாகரிகத்தைத் துறந்து எல்லாரையும் முந்தி ஓடி அவ்வரிசையில் சேர்ந்து கொண்டு பாதுகாப்புச் சோதனை கடந்து வெளியே வந்து ஷூக்களை மாட்டிக்கொள்ள நேரம் ரெண்டே முக்காலாகிட்டது. எனது விமானம் இருக்குமிடம் C22. நான் C1 இலிருக்க ஒலிம்பிக் நூறுமீட்டர் பந்தய வீரனாக இருந்தாலும் பயனில்லை என்று உணர்ந்தேன். அங்கே நின்றுகொண்டிருந்த பேட்டரி கார் (வயசாளிக்கும், இயலாதவர்களுக்கும் இயக்கப்படுவது) ஓட்டுநர் இந்திய முகமாக இருக்க அணுகி ”நேரமாகி விட்டது. என்னை C22-க்குக் கொண்டு சேர்க்க முடியுமா?” என்று கேட்டு அவர் ”ஷ்யூர்” என்று முடிப்பதற்குள் அமர்ந்திருந்தேன். அது நடைவேகத்தைவிடச் சற்று கூடுதலான வேகத்தில் செல்லக்கூடியது. ஜீன்ஸ் லூஸாக உணரப் பார்த்தால் பெல்ட்டைக் காணோம். சே..பாதுகாப்புச் சோதனை முடிந்து எடுத்துக்கொள்ள அவசரத்தில் மறந்து விட்டேன்.

“விமானம் எத்தனை மணிக்கு மை ஃபிரெண்ட்?”

“மூணு மணிக்கு அண்ணே!”

அவர் கைக்கடிகாரத்தைப் பார்த்துவிட்டு உதட்டைப் பிதுக்கி “யூ ஆர் டூ லேட் மேன்!”

காலியாக இருந்த C22-இல் நின்றிருந்த இரண்டு ஊழியர்கள் ஏதோ அறிவித்துக்கொண்டிருந்ததை நிறுத்திக் கடுப்புடன் “இஸ் தட் யூ?” என, நான் எதைக் கேட்கிறார்கள் என்று யோசிக்காமல் ”யாஆஆஆஆ” என்று மூச்சு வாங்கினேன். என் போர்டிங் கார்டை வாங்கி ஸ்கேனருக்குக் காட்டிவிட்டு ”உங்கள் பெயரைக் ரொம்பவும் கடித்துத் துப்பி அறிவித்தோமா?” எனக் கேட்க “நீங்கள் என்னை என்ன வேண்டுமானாலும் சொல்லிக் கூப்பிட்டுக் கொள்ளுங்கள், விமானத்திலேற அனுமதித்ததற்கு நன்றி” என்றதும் அட்டகாசமாகச் சிரித்தார்கள். பேட்டரிகார் ஓட்டுநருக்கு நன்றி சொல்லி ஓடி உள்ளே மற்ற பயணிகளின் முறைப்பைச் சட்டை செய்யாமல் இருக்கைக்குக் சென்று அமர்ந்து அருவியாய்க் கொட்டிய வியர்வையைத் துடைத்துக்கொண்டேன்.

பாஸ்டன் விமானநிலையத்தைத் தொட்டதும் வெளியே வந்து பெட்டிகளைக் கையாளும் வாடிக்கையாளர் சேவை மையத்திற்குக் சென்றதில் உள்ளே ஓரமாக எனது பெட்டி இருந்ததைக் கண்டதும் நிம்மதி - நெடுநேரம் கழித்து லேசாகப் புன்னகைக்கக்கூட முடிந்தது.

அந்த ஊழியர் தூக்கக் கலக்கத்திலிருந்தார். அவரிடம் ரசீதைக் கொடுத்து எனது பெட்டியைச் சுட்டினேன்.

"Your ID please!"

நான் எனது ஓட்டுநர் உரிமத்தை எடுத்துக் கொடுக்க கொஞ்சநேரம் ஆராய்ந்துவிட்டு ”You are not Sam Anderson. Are you?" என்றார். (கட்டுரையின் முதற் பத்தியைப் படிக்கவும்)!

***