*** நினைவலைகள் - 'நீதான் என் தேசிய உணவு' ***

*** நினைவலைகள் - 'நீதான் என் தேசிய உணவு' ***

தேங்காய்ச் சில் வாங்க மேலப்பாளையத்திலிருக்கும் பேச்சி கடைக்குச் செல்வேன். பேச்சிக்கு மட்டும் அவ்வளவு பெரிய தேங்காய் எங்கிருந்து கிடைக்கிறது என்று ஆச்சரியமாக இருக்கும். நான் வீட்டில் பார்த்த தேங்காய்களெல்லாம் எலி மாதிரி உள்ளங்கையில் அடங்கிவிடும். பேச்சி பாதி மூடித் தேங்காயை கால் கட்டை விரலில் கவ்விக் கொண்டு, குறுவாள் போன்ற ஆயுதத்தால் தேங்காயில் இரு ஆரங்கள் போட்டதும், முக்கோணச் சில் எகிறி வெளியில் குதிக்கும். இரண்டு சில் கொய்ததும், விரலளவுக்கு எனக்கு ஒரு கொசுறு ஒன்றைக் கொடுப்பாள். கொசுறு மேலப்பாளையம் தாண்டி தலைகாணி தெருவுக்குள் நுழைவதற்குள் வாய்க்குள் கரைந்து விடும். வீட்டிற்கு வந்து சேர்வதற்குள் பையிலிருக்கும் இரு சில்களின் முனைகள் மழுங்கியிருக்கும். "பேச்சி அவ்ளோதான் கொடுத்தா" என்று நெற்றிக் கண் திறக்கும் அம்மாவிடம் சொல்வேன் - நாக்கு நுனியினால் கடைவாய்ப் பற்களுக்கிடையில் சிக்கியிருக்கும் தேங்காய்த் தூளை எடுக்க முயன்று கொண்டே.

பருப்புச் சட்னி என்றால் ரொம்ப இஷ்டம். எண்ணையில் வறுத்த பருப்பும், மிளகாய் வற்றலும் பளபளக்க, தேங்காய்த் துருவலையும் உப்பையும் சேர்த்து ஒரு பாத்திரத்தில் போட்டுக் கொண்டு கிளம்பும் அம்மாவை மடக்கி "நான் அரைக்கறேன் தா" என்று பிடுங்கிக்கொண்டு வீட்டின் கொல்லைப்புறத்தில் மண்ணில் அழுந்தி அமர்ந்திருக்கும் அம்மி, குழவியை நோக்கிப் பறப்பேன்.

சில சமயம் தேங்காய்த் துருவலுக்குப் பதில் தேங்காய் சில்லைக் கொடுத்து சட்னி அரைக்கச் சொல்வார் அம்மா. அம்மி மீது சில்லைப் படுக்க வைத்து, குழவியை நெட்டுக் குத்தலாய் நிற்க வைத்து ணங் ணங்கென்று அதை நசுக்கிவிட்டு, பிறகு பருப்பு மிளாகாய் வற்றலைப் போட்டு லேசாக நீர் ஊற்றி விட்டு அரைக்கத் தொடங்க வேண்டும்.

அத்தைமார்கள் அம்மியை இழுத்து அரைக்கும் லாவ..சட்...லாகவத்தைக் கண்டு வியந்திருக்கிறேன். முதன் முதலில் அம்மியை கால்களகட்டிப் பிடித்து உட்கார்ந்து கொண்டு சட்னிக்கான பொருள்களைக் கொட்டிக் கொண்டு அரைப்பதற்காகக் குழவியை முதல் இழுப்பு இழுத்தபோது மொத்தமும் அம்மியை விட்டு மடியில் வந்து சேர்ந்து கொள்ள, "பாத்துடா... மொளகா பட்டுச்சுன்னா குஞ்செல்லாம் எரியும்" என்று எச்சரிக்கை விடுத்த பாட்டியை நோக்கி "அதான் ட்ரவுசர் போட்ருக்கேன்ல" என்று கத்தினேன். மறுபடியும் அவற்றை அம்மியில் அள்ளிப் போட்டு, கொஞ்சம் மெதுவாக, தேய்த்து இழுக்காமல் சற்று தூக்கி நசுக்கி இழுத்து, தண்ணீர் விட்டு, திருப்பி நசுக்கி அரைத்து, ஓரிரு நிமிடங்களில் அரை விழுதானதும், அரைப்பது சுலபமாகி விட்டது.

அரைப்பதற்கு முன் ரா மெட்டீரியல்களைக் காலி செய்து, அரைத்த பின்பும் ·பினிஷ்டு குட்ஸ்ஸில் கொஞ்சத்தைத் தின்று முடித்து விட்டுத்தான் (அரைத்ததற்குக் கூலி!) பாத்திரத்தை சமையலறையில் வைப்பேன். "இப்படி வெறும் சட்னியத் தின்னா வயித்தால போகும். குண்...." என்று தொடங்கும் பாட்டியின் வாக்கியம் முடியும் முன் நான் வீட்டிலிருந்து தெருவுக்குப் பறந்திருப்பேன்.

"இட்லிக்குச் சட்னியத் தொட்டுக்கறியா? இல்ல சட்னிக்கு இட்லியா?" என்ற கேள்விகளையெல்லாம் சட்னி... சே... சட்டை செய்ததே இல்லை.

பருப்புச் சட்னி ஒருவிதமான அபார ருசி என்றால், தேங்காய்ச் சட்னி... அடடா... தெருமுக்கில் சீனு மாமா இட்லி, வடை செய்து விற்பார். தேங்காய்ச் சட்னியை அப்படியே சாப்பிடலாம். நன்கு அரைக்கப்பட்ட சட்னியில் தாளித்துக் கொட்டிய கடுகின் சுவையும், லேசான பச்சை மிளகாய் காரமும் சேர்ந்து அப்படியே ஆளைத் தூக்கும் ருசி. கெட்டிச் சட்னி போக, வாளியில் கரைத்தும் வைத்திருப்பார். அதை ஊற்றி இட்லியைப் பிசைந்து சாப்பிடுவேன். சாம்பாரையெல்லாம் கண்டு கொண்டதே இல்லை. அவர் தரும் உளுந்து வடையை ஆள்காட்டி விரலில் பெருமாள் சக்கரம் மாதிரி செருகிக் கொண்டு வெளி வட்டத்திலிந்து ஆரம்பித்துத் தின்பேன்.

மதுரை மேலமாசி வீதி முருகன் இட்லிக் கடையில் இலை போட்டு இத்தினிக்கூண்டு இட்லியை நடுநாயகமாக வைத்துவிட்டு, கிரிக்கெட் மைதானத்தில் களம் காக்கும் வீரர்கள் மாதிரி அதைச் சுற்றி விதம் விதமாகச் சட்னிகளை நிரப்பி விடுவார்கள். பாட்டம் லெப்·ட் கார்னரில் எண்ணை கலந்த மிளகாய்ப் பொடி. எனக்குச் சாதாரண மிளகாய்ப் பொடியைக் காட்டிலும் எள்ளு மிளகாய்ப் பொடியே உயிர். முருகன் இட்லிக் கடைக்காரர்கள் பயணிகளின் ஆபத்பாந்தவர்களாக, ரயில் நிலையத்தின் மூன்றாம் ப்ளாட்·பாரத்தில் கடை போட்டதும் வியாபாரம் தூள் பறந்தது. அழகாகப் பேக்கிங் செய்து தருவார்கள். இடையில் ஏதோ (அரசியல்) பிரச்சினையில் முருகன் இட்லிக் கடை மூடப்பட்டது என்று கேள்விப் பட்டேன். மறுபடியும் திறந்து விட்டார்களா என்று தெரியவில்லை.

சேதுபதி ஹை ஸ்கூலையும் இரயில்வே சரக்ககத்தையும் பிளந்தது போல அமைந்திருக்கும் பர்மா பஜாரின் வலது கோடியில் 'அக்கா கடை' என்று கடையிருப்பதே தெரியாத கடையொன்று உண்டு. வெளியில் 'அக்கா' ஆவி பறக்கும் பானைகளில் சளைக்காது இட்லிக்களை வேகவைத்துக் கொண்டிருக்க, குகைக் கதவிற்குள்ளே வரிசையாகப் பெஞ்சுகள் போட்டு இடது பக்கம் மெகா தோசைக் கற்களில் எண்ணை வழிந்து கொண்டே இரு ஆள்கள் தோசைகளை வார்த்துக் கொண்டிருப்பார்கள் - எல்லாவித தோசைகளும். அங்கேயும் தக்காளிச் சட்னி தூள் பறக்கும்.

நண்பர்கள் 'ஒரே அடில சட்னிடா' என்று அடித்த ஈ, எறும்பு, கொசுவுக்கெல்லாம் சட்னியை உவமையாக உபயோகிப்பது எனக்குக் கடுப்பாக இருக்கும். 'தாளிச்சுத் தின்றா' என்று திட்டுவேன்.

மதுரையில் புரோட்டாக் கடைகளுக்கு ஈடாகப் பரவியிருப்பது சாலையோர இட்லிக் கடைகள். ஒவ்வொரு தெருவிலும் குறைந்தது ஒரு 'அக்கா கடை'யைப் பார்க்கலாம். அக்கா கடைகளுக்கு 'கையேந்தி பவன்' போன்ற சுமாரான பெயர்களை வைத்து அவற்றின் பெருமையைக் குலைக்கிறார்கள். வேலை முடிந்து தாமதமாக வீடு திரும்பும் போது, அப்படியே சாலை ஓரத்தில் வண்டியை சாய்த்து நிறுத்திவிட்டு (ஸைடு ஸ்டாண்டு கண்டு பிடிச்சவய்ங்களை ஒதைக்கணும்; எவனுமே மெயின் ஸ்டாண்டப் போர்றதில்லை. போய்க்கிட்டுருக்கயிலேயே அப்படியே ஸைடு ஸ்டாண்டை இழுத்து வண்டிய நிப்பாட்டிச் சாய்ச்சிட்டு ஓடிர்றாய்ங்க. அம்புட்டு அவசரம் - வெடி...வடி..வேலு விகடனில்) ப்ளாட்·பாரத்திலிருக்கும் பெஞ்சில் உட்கார்ந்து கொண்டு அக்கா தட்டில் இலை வைத்து நிரப்பித் தரும் இட்லியைத் தின்னும் சுகமே தனி. புரோட்டா கடைகளுக்குச் சால்னா சப்ளை செய்யவே ஒரு குழு தள்ளு வண்டியில் பெரிய பாத்திரங்களில் நிரப்பப் பட்ட சால்னாவுடன் நகர்வலம் காட்சியைப் பார்த்திருக்கிறீர்களா? மதுரையில் எங்கு சாப்பிட்டாலும் சுவை ஒரே மாதிரியாக இருப்பதன் இரகசியம் இதுவே. சில புகழ் பெற்ற கடைகளில் கொஞ்சம் அதிகப்படியாகச் சுவை கூட்டி வேல்யூ அடிஷன் செய்வார்கள்.

எழுபதுகளின் இறுதியில் வத்திராயிருப்பு தலைகாணித் தெரு வழியாக நான் பார்த்த முதல் அரசியல் ஊர்வலம் ஐம்பது பேர்களுடனும் கொடிகளுடனும் சென்றது. 'இருபது அம்சத் திட்டம் அது இந்திராவின் சட்டம்' என்றும் 'பாத்தியாப்படி பாத்தியா? பயாஸ்கோப்ப பாத்தியா? இட்டிலிக்குக் காச்சல் வந்து எளச்சுப் போனதப் பாத்தியா?' என்ற ராகமான கோஷம் மட்டும் மாவாக நினைவிலிருக்கிறது.

மாவரைத்தல் என்பது போன்ற 'அறுவை'யான வேலையைப் பார்த்ததேயில்லை. புஜங்கள் பலம் பெறும் (ஏதோ ஒரு கருப்பு வெள்ளைப் படத்தில் கமல் கும்மென்ற திறந்த மேனியுடன் மாவரைக்கும் காட்சி வரும் - அந்தரங்கம்? அவர்கள்?) என்ற ஒரே காரணத்திற்காக மாவரைக்கும் வேலையைச் சலிக்காமல் செய்திருக்கிறேன்.

ஊறின அரிசி, உளுந்தின் சுவையே அலாதி. தேங்காயும் ஊறின அரியையும் மென்று தின்றால் ஆஹா. ஊறின உளுந்து நிறையத் தின்றால் காது மந்தமாகிவிடும் என்று தாத்தா எச்சரித்திருக்கிறார். கொஞ்சமாக உளுந்தைச் சேர்த்துக் கொண்டால் என்னை மாதிரி இருக்கலாம் என்றும் சொன்னார். எனக்கு அவரை மாதிரி ஆகவேண்டும் என்று ஆசையாக இருந்தது. உளுந்து தப்பித்தது.

வீட்டுப் பெண்மணிகள் ஏதோ பூத் தொடுப்பது போன்று மாவரைத்ததைப் பார்த்து மிகவும் இலகுவான விஷயம் போல - மென்மையாக மாவு இருப்பதால் எளிதாகக் கல்லைச் சுற்ற முடிகிறது என்று தப்புக் கணக்குப் போட்டுவிட்டேன். களமிறங்கி அரிசியை முதலில் போட்டு நிரப்பிக் கொண்டு கல்லின் தலையில் ஆசிர்வதிப்பது போல் வலது உள்ளங்கயை வைத்துச் சுற்றலாம் என்று அசைத்தால் அது புத்தர் மாதிரி கம்மென்று இருந்தது. இரண்டு கைகளாலும் பிடித்து பிரயத்தனப்பட்டு அசைத்தால் கல் வட்டமாக ஆடாமல் அறுகோண வடிவில் இடித்து இடித்துச் சுழன்றது. பின்பு அசைக்கவே முடியவில்லை. அம்மா ஒரு டம்ளரில் தண்ணீரை வைத்து 'கொஞ்சமா ஊத்திக்கோ. ஒரேயடியா ஊத்தாம கொஞ்சம் கொஞ்சமா விடணும்.' என்று சொன்ன லாஜிக் புரியாமல் லேசாக ஊற்றிச் சுற்றிப் பார்க்க, கல் நகர்ந்தது. கடும் முயற்சிக்குப் பின் கல் ஒருவழியாக வட்டப்பாதையில் ஆடத் துவங்கி, அரிசியும் அதன் உருவத்தை இழந்து முதலில் குருணையாக மாறிப் பின்பு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மாவாகத் தொடங்கியது. இடையில் பட்ட அவஸ்தைகள்!!! திடீரென்று ஆட்டுக்கல்லின் குழவி வெளியே தெறித்து வந்துவிடும். 'இடது கையால ஆட்டிக்கிட்டே, வலது கையால கொஞ்சம் கொஞ்சமா அரிசிய உள்ள தள்ளணும்' என்ற வழிமுறைகளைப் பின்பற்றும் போது, டைமிங் தவறி விரல்கள் அரிசிக்குப் பதிலாக நிறைய தடவைகள் நசுங்கியிருக்கின்றன.

அரிசியைப் போலப் பிடிவாதம் பிடிக்கும் ஜீவனல்ல உளுந்து. பரமசாது அது. சில சுற்றுகள் முடித்ததும் மென்மையாகிவிடும். ஆனால் அம்மா 'இப்பத்தான் ஆரம்பிச்சிருக்கே. இன்னும் அரை மணியாவது அரைக்கணும்' என்று குண்டைத் தூக்கிப் போட்டபோது தான் உளுந்தின் 'மூர்த்தி சிறிதானாலும் கீர்த்தி பெரிது' என்ற உண்மை உறைத்தது. இரண்டு டம்ளர் உளுந்து ஒரு படியளவு மாவாக மாறும் அதிசயத்தைக் கண்டபோது திகைத்துப் போனேன்.

அதெப்படி வட்டமாக ஒட்டாமல் தோசை செய்கிறார்கள் என்று ஆச்சரியமாக இருக்கும். நான் ஒரு தடவை முயற்சித்து தோசை சுனாமி சாப்பிட்ட கடற்கரை போல ஆகிவிட்டது. இட்லி அளவிற்கு தோசை என்னை அவ்வளவாக ஈர்த்ததில்லை.

இட்லியும் சட்னியும் எந்த அளவிற்கு நம் வாழ்வில் 'ஊறி'யிருக்கிறது என்று நினைத்துப் பார்க்கையில்......

பசிக்கிறது!

அன்புடன்
சுந்தர்

*** நினைவலைகள் - பொங்கலோ பொங்கல் ***

*** நினைவலைகள் - பொங்கலோ பொங்கல் ***

சுண்ணாம்புக் கற்கள் நிரம்பிய அந்தக் குட்டிச் சாக்குப் பை சூடாகவே இருக்கும். ஊர்க் கோடியிலிருக்கும்சுண்ணாம்புக் காளவாயிலிருந்து வாங்கிக் கொண்டு வர வேண்டும். கொல்லைப்புறத்தில் தொட்டியில் நிரப்பிவைத்துள்ள தண்ணீரில் கற்களை ஒவ்வொன்றாகத் தூக்கிப் போட்டு அவை புஸ்ஸென்று புகை எழுப்பிக் கொதித்துமூழ்குவதை வேடிக்கை பார்ப்பது உற்சாகமான விஷயம். "பாத்து. தண்ணி தெறிச்சா தோலு வெந்துடும்"என்பார் தாத்தா. சாக்குப் பையைக் காலி செய்து முடித்தும் தண்ணீர் சில நிமிடங்களுக்குக் கொதித்துக்கொண்டே இருக்கும். முதல் கல்லைத் தூக்கிப் போடுவதற்கு முன் தொட்டியின் விளிம்பில் சுற்றிக் கொண்டிருக்கும்பிள்ளையார் எறும்புகளை ஊதி இடம் பெயர்க்க வேண்டும். சில சமயம் உற்றுப் பார்த்தால் தவளைக் குட்டி ஒன்றுதென்படலாம்.

தேரை எனப்படும் பலூன் போல் உப்பிய தவளை ஜந்து அவ்வப்போது இரவு நேரத்தில் கொல்லைப்புறக் கதவைத்திறந்ததும் தத்தி உள்ளே வரும். "வெரட்றா அதை. மேல பட்டா தேமல் வரும்" என்று பாட்டி அலற, அதைத்தொடாமல் வெளியே துரத்தி, படிக்கப்பால் நிறைந்துள்ள இருளில் அது மூழ்கி மறைந்ததும் கதவைச் சாத்தி நிம்மதிப் பெருமூச்சு விடுவேன். காலையில் கொல்லைக் கதவைத் திறந்து பார்த்தால் இரவில் பயந்த தவளை,தேரை, மண்ணுளி எதுவும் இருக்காது.

தொட்டியில் கற்கள் இரண்டு மூன்று நாட்கள் ஊறியதும் இட்லி மாவு போன்று ஆகிவிடும். பொங்கலுக்கு இன்னும்இரண்டு நாள்களே பாக்கி இருக்கிறது.

பழனி வந்து "நா அடிச்சித் தரட்டுங்களா சாமி" என்று கேட்டதற்கு "வேண்டான்டா.பேரன் அடிக்கறேங்கறான்.. அடிச்சுப் பாக்கட்டும்" என்று தாத்தா சொல்லி விட்டதில் பெருமையாக இருந்தது.பழனி முனகிக் கொண்டே சென்று விட்டார். பழனி தான் ஆல் இன் ஆல் அழகுராஜா. விறகு பிளக்க வேண்டுமென்றால் கோடாலியுடன் நிற்பார். புளிய மரத்தை உலுப்ப வேண்டுமென்றாலும் கூப்பிடு பழனியை.காய்கறித் தோட்டத்தைக் கொத்திவிடவேண்டுமென்றால் பழனி. வெள்ளையடிப்பதற்கும் வழக்கமாகப் பழனிதான். அந்த வருஷம் மட்டும் இல்லை.

காய்ந்த பனங்கட்டை ஒன்றை எடுத்து நீரில் நனைத்து, விளிம்பில் சுத்தியலால் மெதுவாகத் தட்டித் தட்டி பிரஷ்ஷாக மாற்ற வேண்டும். தாத்தா வெள்ளை வெளேரென்று ஏதோ ஒரு பொடியையும் நீலத்தையும் வாங்கி வந்து தொட்டியில் சுண்ணாம்புக் குழம்போடு கலக்க, அது மக்கிய நிறத்திலிருந்து வெளிர் நீலமாக மாறும். ஆனால் வெண்மை குறைவுதான்.

ஆளுக்கொரு வாளியில் சுண்ணாம்புக் குழம்பை எடுத்துக் கொண்டு சற்று நீர் கலந்து கொள்வோம். முதலில் கொல்லைப்புறத்தில் இருக்கும் பிருந்தாவனத்திற்கு வெள்ளை அடித்துத் துவங்குவேன். ஒரு கை தேர்ந்த பெயிண்ட்டரின் லாகவத்துடன் மேலிருந்து நேர் கோடாகக் கீழ் நோக்கி ஒரு இழு. அப்படியே கீழிருந்து மேல் நோக்கி ஒரு இழு. நான்கு பக்கமும் முடித்துவிட்டு நிமிர முதலில் அடித்த பக்கம் அதற்குள் காய்ந்து வெள்ளை வெளேரெனச் சிரிக்க, மனதுக்குள் சந்தோஷம் பொங்கத் தாத்தாவைப் பார்ப்பேன். "கைய நல்லாக் கழுவிட்டு வா. சாப்டலாம்" என்று அவர் சொல்ல, கிணற்றில் அதிவேகமாகத் தண்ணீர் இறைத்துக் கையைக் கழுவ, உள்ளங்கைகள் சிவந்து தோல் கன்றிப் போயிருக்கும். தாத்தா ஒரு ஸ்பூன் 'தேங்காண்ணையை' ஊற்றி 'பரபரன்னு தேய்ச்சுக்கோ' என்பார். தேய்க்கத் தேய்க்கச் சூடு பறக்கும்.

வயிறு நிரம்பச் சாப்பிட்டுவிட்டு வாளியைக் கையிலெடுத்தால் மலைப்பாக இருக்கும்-அவ்வளவையும் அடித்து முடிப்பதற்குள் பொங்கல் முடிந்துவிடும் போலிருக்கிறதே என்று.

இப்படித்தான் வீராவேசமாக சில சாகசங்களைஆரம்பித்து விட்டுப் பாதியிலிருக்கையில் திடீரென்று எழும் அவநம்பிக்கையால் அடிவயிற்றில் ஜிலீரென்று குளிர்ந்து நிறுத்திவிடலாமா என்று யோசித்துப் பின்பு சுய தைரியத்தை பிரயத்தனப்பட்டு வரவழைத்து முடித்திருக்கிறேன். அவற்றில் சில:

அ) மதுரையிலிருந்து எலும்புக்கூட்டுச் சைக்கிளில் வத்திராயிருப்புக்குச் சென்றது (80 கி.மீ.). போய்ச் சேர்ந்து இரவு படுத்து மறுநாள் எழுந்தபோது கால்களை அகட்டி வைத்துத்தான் நடக்க முடிந்தது. தாத்தாவும் "போம்போது ஜெயக்குமார்ல லக்கேஜ் போட்டு எடுத்துக்கிட்டுப் போயிர்றா" என்று சொல்லியும் வீம்பாக மறுபடி எதிர்க்காற்றில் மிதித்து மதுரை வந்து சேர்ந்தேன். அடுத்த பதினைந்து நாள்களுக்கு சைக்கிளின் கண்ணில் படாமல் போய் வந்து கொண்டிருந்தேன்.

ஆ) வத்திராயிருப்புக் குளத்தில் பெரியவர்களெல்லாம் வானத்தையும் அவ்வப்போது படித்துறைப் பெண்களையும் பார்த்துக்கொண்டே அக்கரைக்கு நீந்திப் போகிறார்களே என்று நானும் நீந்தத் தொடங்கி, மல்லாக்கு நீச்சல், முங்கு நீச்சல், கடப்பாரை நீச்சல், கைகளை மட்டும் அல்லது கால்களை மட்டும் அசைத்து நீச்சல், மூச்சடக்கி மிதத்தல் என்று தெரிந்த வித்தைகளையெல்லாம் நீரில் கரைத்துவிட்டு, பாதி குளத்தில் மல்லாந்து ஆகாசத்தைப் பார்த்தபோது குளத்து நீரோடு கண்ணீரும் சேர்ந்து கொண்டு, 'அப்படியே நின்று விடலாமா?'என்று ஒரே ஒரு வினாடி யோசித்து, பிறகு ஆழ் மூச்சு வாங்கிக்கொண்டு வலியைப் பொருட்படுத்தாது அடித்து எதிர் கரையை அடைந்தது; ஒரு மணி நேரம் தங்கி விட்டுப் பிறகு எச்சிரமமும் இல்லாமல் திரும்ப நீச்சலடித்து வந்தது.

நிற்க.

சுவற்றில் சுண்ணாம்பு அடிப்பது அத்தனை இலகுவான சமாச்சாரம் இல்லை. மண் சுவரானதால் நேராக இல்லாமல் சாய்ந்தும் ஆங்காங்கே புடைத்தும் இருக்கும். சில இடங்களில் சுண்ணாம்பு பூசும் போது ஏற்கெனவே பல வருடங்கள் பூசியதும் சேர்ந்து பெயர்ந்து விடும். அண்ணாந்து பூசும்போது பனங்கட்டை பிரஷ்ஷிலிருந்து சுண்ணாம்பு வழிந்து சர்ரென்று அக்குளுக்கு வந்து விலாவில் இறங்கும். கண்ணில் தெறிக்கவும் வாய்ப்புகள் அதிகம். அனைத்துச் சவால்களையும் சந்தித்து ஒருபக்கச் சுவரை அடித்து முடிப்பதற்குள் ஒரு நாள் முடிந்து கைகளெல்லாம் இரத்தம் சுண்டிப் போய் வலி உயிரை எடுக்க "போதுண்டா. நாளைக்கு பழனிய வரச் சொல்லிரலாம்" என்று தாத்தா சொல்லவும் "சரி" என்று மனது ஆடினாலும் "வேண்டாம்" என்று தலையாட்டுவேன். தாத்தாவுக்குத் தெரியும் நான் எவ்வளவு பிடிவாதப் பையன் என்று - அவர் போலவே!

மறுநாள் எழும்போது விரல்களும், உள்ளங்கைகளும், மணிக்கட்டு, தோள் என்று ஒரு வலி வலிக்கும் பாருங்கள். பிரஷ்ஷைத் தூக்கவே சிரமமாக இருக்கும். ஆனால் அந்த வலி சற்றுச் சுகமான வலியும் கூட.

இதைச் சொல்லும்போது இன்னொன்றும் நினைவுக்கு வருகிறது. பள்ளியில் வருடத்திற்கு ஒரு முறை ஏதாவது ஒரு தடுப்பூசி போடுவார்கள். சட்டையை மடக்கிக் கொண்டு வரிசையில் நின்று வீராவேசமாக புஜத்தில் போட்டுக் கொள்ளும்போது, ஏதோ எறும்பு ஊர்வது போல் முகத்தில் புன்னகையைத் தவழ விட்டு, வலியைப் பொறுத்துக்கொண்டு ஊசி போட்டுக் கொள்வோம். மறுநாள் தோள்ப் பட்டை வீங்கிக் கொண்டு தொட்டாலே வலி எடுக்கும். அசந்த நேரத்தில் முரட்டுப் பையன்கள் முஷ்டியை மடக்கி டம்மென்று ஊசி போட்ட இடத்தில் ஒரு குத்து விட, சில வினாடிகள் கிறுகிறுவென்று சுற்றிக் கொண்டு வரும். வலி தாங்க முடியாமல் அலறுவோம்.

இப்படிப் புதிதாக ஒரு வேலையைச் செய்கையில் எடுக்கும் வலி அதே வேலையை மறுபடி செய்வதன் மூலம் தசைகள் பழகிக் கொண்டு சரியாகிவிடும் என்று தாத்தா சொல்லிக் கொடுத்தார். பிற்காலத்தில் எல்லா இள இளைஞர்களுக்கும் வரும் ஆர்ம்ஸ் ஸிண்ட்ரோம் வந்து ஜிம்முக்குச் சேர்ந்த போதும் அந்த அறிவுரை கைகொடுத்தது.

மறுநாள் கிடுகிடுவென்று எல்லாச் சுவர்களுக்கும் வெள்ளை அடித்து முடித்து ஓய்கையில் பெருமூச்சொன்று எழும். சுவர்கள் ஈரம் காய்ந்து வெண்மை பளீரிடத் தொடங்குவதைப் பார்ப்பது ஒரு ஆனந்தம். வீட்டின் முன்புறச் சுவரில் மட்டும் கிரிக்கெட் ஸ்டம்ப் உயரத்திற்கு செம்மண்ணில் பட்டை போட வேண்டும். தெரு முழுக்க வரிவரியாக ஒரே மாதிரி இருக்கும். பெருமாள் கோயிலின் பதினைந்தடி சுவர் முழுவதும் தூண் அகலத்திற்குச் செம்மண் பட்டி அடித்திருப்பார்கள்.

பாட்டியிடம் புதுச் சுவற்றில் வறட்டி தட்டவேண்டாம் என்று கடுமையாக உத்திரவு போட்டு விடுவார் தாத்தா.

பொங்கலுக்கு வாங்க வேண்டிய சாமான்களுக்காக கடைத்தெருவுக்குச் சென்றால் தெருவே ஜேஜே என்று இருக்கும். மாட்டு வண்டிகளில் வந்து இறங்கியிருக்கும் கரும்புகள், இலையுடன் மஞ்சள் கிழங்குகள், வாழை மரங்கள் என்று அமளி துமளிப் படும். ஆங்காங்கே முறுக்கேறிய மாடுகளின் கொம்புகளுக்குப் பெயிண்ட் அடித்துக் கொண்டிருப்பார்கள். பக்கத்துக் குக்கிராமங்களிலிருந்து வந்து குவிந்திருக்கும் ஜனங்கள் என்று கடைத்தெருவே சந்தையாக மாறியிருக்கும். வெளியூர்களிலிருந்து வரும் பேருந்துகளை தெரு முக்கிலேயே நிறுத்திவிடுவார்கள். கடைத்தெரு முத்தாலம்மன் சாவடிதான் ஸிடி செண்ட்டர். பஞ்சு மிட்டாய்க் காரன், பலூன் காரன், ஒற்றை மூங்கில் கம்பில் சுற்றியிருக்கும் கோடு போட்ட ரோஸ் மிட்டாயும் அதன் உச்சியில் கையில் ஜிங்சாங் என்று அடிக்கும் பொம்மை, செருகிய ரப்பர் நூல் கோடுபோட்ட, கட்டம் போட்ட பந்துகள் விற்பவன், ஆடைகள் விற்பவன், சோன் பப்டி விற்பவன், உயர்ந்த மூங்கில் வேலிபோல் எங்கு காணினும் நிமிர்த்தி வைக்கப்பட்டிருக்கும் கரும்புக்கட்டுகள், என்று அப்படியே கூட்டம் அம்மும்.

இரண்டு கரும்புகள் மற்றும் உதிரி சாமான்கள் வாங்கிக் கொண்டு, தாத்தா பையைக் கொண்டு வர, என்கைகளுக்குப் பிடிபடாது இருக்கும் கரும்புகளைத் தோளில் பேலன்ஸ் செய்து தூக்கிக் கொண்டு - ஒன்று கீழே சாய்ந்தால் இன்னொன்று மேலே போகும்- தோகை தரையில் தேயாமல் (தாத்தா "தெருவைக் கூட்டாம வாடா") வீட்டுக்கு வந்து மூலையில் நிமிர்த்தி வைத்து விடுவேன். மறுநாள் பொங்கல் முடியும் வரைக்கும் அவை மடி. முகர்ந்து கூடப் பார்க்கக் கூடாது.

காலையில் எல்லோரும் குளித்து பிருந்தாவனம் முன்னால் கூடிவிட, வெண்கலப் பானையின் கழுத்தில் மஞ்சள் கிழங்குச் செடியைக் கட்டி, அதன் தொப்பையில் சந்தனத்தைச் சுற்றிப்பற்று போட்டு, குங்குமம் வைத்து, பிருந்தாவனத்திற்கு முன்னால் கோலம் போட்டு வைத்திருக்கும் இடத்தில் அடுப்பை வைத்துத் தயாராக்கி விடுவேன். கரும்புகளுக்கும் சந்தனம் குங்குமத்தில் பொட்டு வைத்து பிருந்தாவனம் பக்கத்தில் சுவற்றில் சாய்த்து வைப்பேன்.

அம்மா வெண்கலப் பானையில் பால் நிரப்பி அடுப்பைப் பற்ற வைத்ததும், என் பொறுமை மெதுவாகக் கலையத் துவங்கும். கண்கள் சாய்ந்திருக்கும் கரும்புகளை மானசீகமாக வெட்டி கடைவாய்ப் பற்களுக்குக் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கும்.

பால் பொங்கி வரும் வேளையில் 'பொங்கலோ பொங்கல்' என்று என் தந்தை எடுத்துக் கொடுக்க, நாங்கள் காட்டுக் கத்தல் போடுவோம். அனைவரின் முகங்களிலும் வெட்கப் புன்னகை நிறைந்திருக்கும் - இப்படி வாய்விட்டுச் சேர்ந்து கத்திய பழக்கமில்லாததால். சூரியனை அனைவரும் வணங்க, பொங்கிய பாலை அரை டம்ளர் அளவுக்கு எல்லாருக்கும் வினியோகம் செய்வார் அம்மா. நீர் கலக்காது காய்ச்சிய அந்தப் பாலின் சுவையே தனி. இப்படிக் குடிக்க பொங்கலன்று மட்டும்தான் முடியும்.

பெரியவர்கள் அனைவரும் - தாத்தா தவிர - வீட்டுக்குள் சென்றுவிட நாங்கள் குபீரென்று கரும்புகள் மீது பாய்வோம். "இருங்கடா.. வெட்டித் தரேன்" என்று தாத்தா அதட்டி அடக்கி விட்டு, கரும்பை எடுத்து முதலில் தோகையை வெட்டி எறிந்து விடுவார். அடிக்கரும்பு வேர்களுடன் முள்ளாக இருக்கும் அதில் ஓரடி அளவுக்கு ஒரே வெட்டில் வெட்டித் தனியே எடுத்து வைத்து விட்டு ஆளுக்கு ஒரு துண்டை வெட்டிக் கொடுப்பார். நல்ல தடிமனான உறுதியான கரும்பு. கரும்பை எடுத்துக் கொண்டு வீட்டிற்கு எதிரே இருக்கும் பெருமாள் கோவில் சொர்க்கவாசல் படிக்கட்டில் உட்கார்ந்து கொள்வோம்.

முன்பற்களில் தோலைப் பிடித்து இழுத்து உரித்து, கடைவாய்க்குக் கொடுத்து, கடித்துச் சுவைத்து சாற்றை அப்படியே ஊறும் உமிழ் நீரோடு முழுங்குகையில் இனிப்பாகத் தொண்டைக்குள் இறங்கும் பாருங்கள் -அமுதம் அது. கரும்பின் கணுப் பகுதிதான் பற்களுக்குச் சவால். தடை ஓட்டத்தில் சில அடி தூரத்திற்கு ஒன்றாக வைக்கப் பட்டிருக்கும் தடை போல கணுக்கள். உதடோரங்களெல்லாம் எரிந்து நாக்கும் கரும்புச் சக்கை குத்திப் புண்ணாகி விடும். மறுநாள் வெறும் மோர் சாதத்தை மட்டும் தின்ன வேண்டும்.

அடிக்கரும்புத் துண்டின் தோலை லாகவமாகச் சீவிவிட்டு, அதை மேலும் பல துண்டுகளாக வெட்டிச் சாப்பிடுவார் தாத்தா. 'அடிக்கரும்பின் இனிப்புக்குச் சமானமே இல்லை' என்பார்.

போகிக்கு முதுகெலும்பு போன சைக்கிள் டயர்களை கொளுத்திப் போட்டு விளையாடுவார்கள் மேலப்பாளையப் பையன்கள். அவர்கள் அக்ரஹாரத் தெருக்களுக்குள் வருவதில்லை. மேலப்பாளையத்திலிருந்து எரியும் டயர்களைப் பிடித்துக் கொண்டே புகைவண்டி மாதிரி வந்து, தலைகாணித் தெரு வழியாகச் சென்றுவிடுவார்கள்.

பொங்கலுக்கு மறுநாள் ஜல்லிக்கட்டு. ஜல்லிக்கட்டு ஊர்க் கோடி மைதானத்தில் நடந்தாலும், எங்கள் தெருவே ஆள் நடமாட்டமில்லாது காலியாக இருக்கும். ஜல்லிக்கட்டுக்குச் செல்லாத சில மாடுகளை அக்ரஹாரத்தில் அவிழ்த்து விட்டு விடுவார்கள். ஓரமாக நடந்து போய்க் கொண்டிருந்த தாத்தாவை தெருவுக்குள் ஓடி வந்த வெளியூர் மாடு ஒன்று அவர் முதுகில் கெந்தி முள்ளுச் செடிக்குள் எறிந்ததில் பத்து நாள்கள் திண்ணையில் படுத்த படுக்கையாக உடல் முழுதும் சந்தனம் பூசிக்கொண்டு படுத்திருந்தார்.

பொங்கலின் பிரதான விசேஷம் வானொலியில் வரும் புதிய நிகழ்ச்சிகளும், கூடுதல் நேரத்திற்கு ஒலிபரப்பாகும் திரைப் பாடல்களும்.

சொர்க்க வாசல் படிக்கட்டில் சாய்ந்து ஒயிலாக அமர்ந்து கொண்டு கரும்பைச் சுவைத்து சக்கையைத் துப்பிக் கொண்டே வெண்மையாகப் பளீரிடும் எங்கள் வீட்டுச் சுவரைப் பார்க்கையில் உள்ளத்தில் உவகை பொங்கும்! அதுவே நல்ல பொங்கலோ பொங்கல்.

நண்பர்களுக்கு மனம் நிறைந்த பொங்கல் நல்வாழ்த்துகள்.

அன்புடன்
சுந்தர்