சுந்தர்ராஜன் ஸார்!

என் சொந்த ஊர் வற்றாயிருப்புக்குச் சென்று 20-25 வருடங்களுக்கு மேலாகிறது. ஊருக்கு ஒரு முறையாவது போகவேண்டும் என்ற உந்துதல் அதிகமாகிக் கொண்டே இருக்கிறது. அதே சமயத்தில் பால்ய நினைவுகளில் பதிந்திருக்கும் வற்றாயிருப்பின் பிம்பம் கலைந்துவிடுமோ என்ற அச்சமும் கூட. கடந்த ஜூலையில் விடுமுறைக்குச் சென்றிருந்தபோது எவ்வளவோ முயற்சி செய்தும், ஸ்ரீவில்லிப்புத்தூர் வரை வந்தும்கூட வற்றாயிருப்பு செல்லமுடியாமல் போனது வருத்தமே. ஊரைப் பற்றி அதிகம் விசாரிக்காமலும், இணையத்தில் தேடாமலும் இருந்தேன். முகநூலில் தொடர்ச்சியாக வற்றாயிருப்பு நிகழ்வுகளைப் பதிந்து வரும் உறவினர் திரு. கண்ணன் மாமா Beema Rao Kannanஅவர்கள் மூலமாக நான் படித்த இந்து உயர்நிலைப் பள்ளியின் இணையதளத்தை இப்போதுதான் கண்டுகொண்டேன் (http://www.hhssalumni.org/index.php) 

இந்தத் தளத்திலிருக்கும் புகைப்படங்களை ஒரு வித பதற்றத்துடனே பார்த்தேன். ஆறாம் வகுப்பில் முதல் மாணவனாக ஆண்டுவிழாவில் ரூ.50 பரிசு வாங்கிய அந்த மேடை அப்படியே இருக்கிறது. வண்ணப் பூச்சுகளும் திறந்த வெளியில்லாது ஆஸ்பெஸ்டாஸ் கூரையும் மட்டும் புதிதாகச் சேர்ந்திருக்கின்றன. புகைப்படங்களை ஆவலுடன் ஆராய்ந்தபோது கண்ணில் பட்ட இந்தப் படம் என் மனதில் எழுப்பிய அலைகளை எழுதி மாளாது. வலது புறத்திலிருந்து இரண்டாவதாக நிற்பவர் எனக்குப் பாடம் சொல்லிக்கொடுத்த ஆசிரியர்களில் ஒருவரான திரு. சுந்தரராஜன் ஸார் அவர்கள். அதே பாரதியின் முறுக்கு மீசை. அதே சிகையலங்காரம். அதே தீட்சண்யமான கண்கள். நரைகூடியிருப்பது ஒன்றுதான் வித்தியாசம். அப்படியே இருக்கிறார். அப்போது அவர் பிரபல வாலிபால் ஆட்டக்காரர். வற்றாயிருப்பில் வாலிபால் குழுவின் பிரதான ப்ளேயர். தலைகாணித் தெரு வழியாகப் பள்ளிக்குச் செல்லும் வழியில் பால் சொஸைட்டிக்கு வலதுபறம் சிதிலமான நிலையில் ஒரு திரையரங்கம் இருந்தது. அதற்கு முன்னால் இருந்த காலியிடத்தில் வலை கட்டி விளையாடுவார்கள். அவருக்கு லேசாகக் கூன் விழுந்ததைப் போன்று முதுகு இருக்கும். உயரமானவர். தெற்குத்தெருவில் அவர் வீட்டு மொட்டை மாடியில் தினமும் மாலை நாங்களெல்லாம் வந்து சேர பொறுமையாக யோகாசனங்கள் அனைத்தையும் சொல்லிக்கொடுப்பார். உக்கிரமாக சுதந்திரத்தைப் பற்றியும் நம்மை அடிமைப்படுத்தி ஆண்டவர்களுக்கு எதிராகவும் தினமும் சொற்பொழிவாற்றுவார். சிலம்பம் சொல்லிக்கொடுத்தார். அவரை முன்மாதிரியாகக் கொண்டுதான் வாலிபால் விளையாட்டில் தீவிரமாக இறங்கி முசிறியில் படித்தபோது பள்ளி வாலிபால் குழுவின் தலைவனாக இருந்தேன். 

சுந்தரராஜன் ஸாரின் வகுப்பில் நானும் இன்னொரு பூனைக்கண் பையனும் அவர் பெயருடன் இருந்தோம். வருகைப் பதிவின் போது அகர வரிசையில் ஒவ்வொருரின் பெயராகச் சொல்லிக்கொண்டே வந்து எங்கள் பெயரை அழைக்கும்போது லேசாக அவர் முகத்தில் புன்முறுவல் தோன்றும். ஒவ்வொரு நாளும் எங்களில் ஒருவர் எழுந்து ஒரு பாடத்தை வாசிக்கவேண்டும். வாசித்து முடித்ததும், விவரமாக அந்தப் பாடத்தை விளக்குவது அவரது பாணி. நானும், வடக்குத் தெரு மகேஷும்தான் தடுமாறாமல், திக்காமல் வாசிப்பதில் போட்டி போடுவோம். 

அவரை இப்புகைப்படத்தில் பார்க்கமுடிந்தது அளவிலா மகிழ்ச்சியை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. அடுத்த முறை இந்தியா வரும்போது என்ன ஆனாலும் பரவாயில்லை என்று எல்லாவற்றையும் ஒதுக்கிவைத்து முதல் காரியமாக வற்றாயிருப்பு செல்ல வேண்டும். ஆசானைச் சந்திக்கவேண்டும். அவரது ஆசிகளைப் பெறவேண்டும்.

கண்ணன் மாமாவைப் பற்றியும் கொஞ்சம் சொல்லவேண்டும். பள்ளியின் மேடைக்கு இந்தப் புறம் வெட்ட வெளியாக இருக்கும். இருபுறமும் வகுப்பறைகள். பெரிய பெரிய வேப்ப மரங்கள் இருந்தன. வாரயிறுதியில் அங்கு அவர் வருவார். மேலப்பாளையத்திலிருந்து இளைஞர்கள் ஒரு குழுவாக அங்கு வந்து சேருவார்கள். அவர்கள் வரிசையாக ஒழுங்குடன் நிற்க, கண்ணன் மாமா உற்சாகத்துடன் அவர்களுக்குக் கராத்தே சொல்லிக்கொடுப்பார். இன்னும் நினைவிலிருக்கிறது. அவர்கள் வரிசையாக முஷ்டியை மடக்கிக் கைகளை பக்கவாட்டில் விலாவுடன் சேர்த்து விறைப்பாக மூச்சடக்கி நிற்க, கண்ணன் மாமா ஒவ்வொருவர் எதிரிலும் நின்றுகொண்டு கராத்தே முறையில் அவர்களின் வயிற்றில் பலமாக ஒரு குத்து விடுவார். ய்யேஏஏ என்று கூட சத்தமாக பின்னணி குரலுடன். அவர்கள் முகத்தில் சலனமில்லாது நிற்பார்கள். பின்னர் மாமா நின்றுகொள்ள அவர்கள் ஒவ்வொருவராக வந்து அவர் வயிற்றில் குத்துவார்கள். எனக்கு அடிவயிற்றில் வலித்தது போன்ற பிரமை. அவர் கராத்தேயில் கருப்புப் பட்டை பெற்றவர் என்று நினைக்கிறேன். அமைதியான காலைப்பொழுதுகளில், வேம்பு இலைகள் பரவியிருந்த மண்தரையில், குருவி, குயில், காக்கைகளின் கரைதல்களோடு அவ்வகுப்புகள் தொடர்ந்து நடைபெற்றன. 

இவ்வளவு வருடங்களுக்குப் பிறகும் ஓரளவாவது ஆரோக்கியத்தைப் பேணமுடிகிறது என்றால் அதன் ஆதார உந்துதல்களாகவும், முன்மாதிரியாகவும் இருந்தவர்கள் சுந்தரராஜன் ஸாரும், கண்ணன் மாமாவும், இன்னும் சில ஆசான்களும்தான்.

+++