மன்னியுங்கள் ஸ்டெல்லா ப்ரூஸ்

தமிழில் வாசித்த எல்லா எழுத்தாளர்களின் பெயர்களையும்விட என்னை அதிகம் கவர்ந்த பெயர் ஸ்டெல்லா ப்ரூஸ். படித்தவற்றில் சட்டென நினைவுக்கு வருவது அது ஒரு நிலாக்காலம். எந்த வித கவர்ச்சிப் பூச்சுமன்றி எளிமையான நடையில் நீரோட்டமாக எழுதியவர்.

அவர் ஒரு பெண் எழுத்தாளர் என்றே நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன். அவர் ஒரு ஆண் என்பதையோ அவரது இயற்பெயர் ராம்மோகன் என்பதையோ அவர் மறைந்த நாள் வரை அறிந்திராத என் அறியாமையை எண்ணி வெட்கமாக இருக்கிறது.

மரணம் தந்த வருத்தத்தை விட அதை அவர் தேடிக்கொண்ட வழிமுறையை அறிந்து ஏற்பட்ட அதிர்ச்சியின் தாக்கம்தான் மிகமிக அதிகமாக இருந்தது.

சுஜாதா இயற்கையாக மரணமடைந்தார். வாழ்வில் பொருளாதார ரீதியாக எந்தச் சவால்களையும் சந்திக்காது பிரபலமானவராகவே மறைந்தார். அவரது மறைவு ஏற்படுத்தியது துக்கம்.

ஆனால் ஸ்டெல்லா ப்ரூஸ் மரணமடைந்தது பலத்த அதிர்ச்சியைத்தான் ஏற்படுத்தியது. கைவிடப்பட்ட முதியோர்களைப் பற்றிய செய்திகளை அடிக்கடி படிக்க நேரும்போதெல்லாம் மிகவும் வலிக்கும். இருப்பதிலேயே கொடுமையானது முதுமையில் வறுமை - ஸ்டெல்லா அவர்கள் மனைவியின் பிரிவினால் ஏற்பட்ட தனிமையைத் தாங்காமலும், வறுமையினை எதிர்கொள்ள முடியாமலும் தற்கொலை என்ற அதீத முடிவைத் தேடிக்கொண்டது அறிந்து - குற்றமிழைத்தது போல உணர்ந்தேன். பிரபலமானவர்களுக்கு ஒன்று என்றால் ஓடிவர ஆயிரம் பேர் இருக்க ஏழை சொல் அம்பலம் ஏறாது என்று மறுபடியும் மறுபடியும் நிரூபிக்கப்படுகிறதே என்று வேதனையாக இருந்தது.

அவர் இம்மாதிரி ஒரு துன்பமான நிலையில் இருந்தார் என்பதைக்கூட தமிழ் எழுத்துலகம் அறிந்திராதிருந்தது (அல்லது நான் அறிந்திராமலிருந்தது) பெரிய அவமானம். கேவலம்.

எப்படி யார் கண்ணிலும் படாமல் போய் விட்டார் என்ற கேள்வியே தொக்கி நிற்கிறது. காலம் மறக்கச் செய்துவிடுகிறதோ? வெளிநாட்டுக்கு வேலை விஷயமாகக் கிளம்ப நேரும்போது பெற்றோரைப் பிரி்ந்து செல்லும் அந்தச் சூழ்நிலையில் தனியாகச் சமாளிப்பார்களா? ஏதாவது உடல்நிலை சரியில்லையென்றால்கூட சட்டென ஓடி வரமுடியாதே என்று பல்வேறு எண்ணச்சிக்கல்களில் உழன்றுகொண்டே கிளம்பி வந்து சில காலம் கழித்து வாரயிறுதித் தொலைபேசி அழைப்புகளிலும், முக்கிய நாட்களின் தொலைபேசி அழைப்புகளிலும், flicker-இல் புகைப்படங்களையிட்டு நண்பனுக்கு அனுப்பி பெற்றோரிடம் காட்டச் சொல்வதிலும் - ஆரம்ப நாட்களின் வலிகளை மறந்து - மரத்து - ஒரு விதமாக வாழ்க்கையை வெளிநாட்டில் ஓட்டுவதில் - வாழ்க்கையின் முக்கியத்துவங்களும், கவலைகளும் மாறிவிட்டதைப் போல - ஸ்டெல்லா ப்ரூஸ் போன்ற எத்தனையோ எழுத்தாளர்களை ரசித்துப் படித்த காலங்கள் தேய்ந்து நினைவிலிருந்தே கிட்டத்தட்ட மறைந்து போய்விட்ட வேளையில்தான், அவர்களது மறைவின் மூலம் எத்தகைய அவல நிலையில் வாழ்ந்திருக்கிறார்கள் என்ற உண்மை உறைத்துச் செவிட்டிலடிக்கிறது. இன்னும் எத்தனை கலைஞர்களும், படைப்பாளிகளும் இப்படி அவலநிலையில் கவனிப்பாரற்று மூலையில் இருளில் போடப்பட்டிருக்கிறார்கள் என்று தெரியவில்லை.

முன்பே அவரை நினைவு கூர்ந்திருந்தால் அவரது தனிமையைத் தீர்க்காவிட்டாலும், வறுமையையாவது போக்கியிருக்கலாமே என்று இப்போது தோன்றுகிறது. வாசகர்களின் தொடர்புமற்று எழுத்தாளன் இப்படி ஐயோவென முடிவைத் தேடிக்கொள்ளும் நிலைக்குத் தள்ளப்படுவது என்னைப் போன்ற வாசகர்களின் குற்றமாகத்தான் பார்க்க முடிகிறது. நான் ஏதாவது செய்திருக்க வேண்டும் - செய்யவில்லை.

உங்கள் மரணத்திற்கு ஏதோவொரு வகையில் நானும் உடந்தை. வருத்தத்துடன் குற்றவுணர்ச்சியும் தொக்கி நிற்கிறது.

மன்னியுங்கள் ஸ்டெல்லா ப்ரூஸ் அவர்களே!

++++