* அந்தம் * # 9

* அந்தம் * # 9

சட்டென்று ஒலித்த தொலைபேசிக்கு திடுக்கிட்டு விழித்து, இருளில் கையை வீசித் தேடி எடுத்துப் பேசுமுன் அம்முனையிலிருந்து நிலா 'நாந்தான்' என்றாள். எனக்கு எதுவும் பேசத்தோன்றவில்லை. அமைதியாக அடுத்து வரும் வார்த்தைகளுக்காகக் காத்திருக்க நிலா 'என் மேல கோவமா?'

'....'

'ப்ளீஸ் என்னை நீ புரிஞ்சிப்பேன்னு நினைக்கிறேன்'

'....'

'என்ட்ட நீ பேசமாட்டியா?' அவள் குரல் முகவாய்க்கட்டையைப் பிடித்துக் கொஞ்சியது. நான் வார்த்தைகள் குழற 'ஐயாம் சாரி நிலா..'

'இட்ஸ் ஓகேஏஏஏஏ... லீவ் தட்'

'ஐயாம் ஸாரி நிலா. ஸாரி. ஸாரி.. ஸாரி.. ஸாரி.. ஸாரி'

'அய்யோ.. விடேன்.. ஸீ. நம்ம ரெண்டு பேரும் ரொம்ப நல்ல நண்பர்களா இருக்கலாம். சியரப் ப்ளீஸ். நீ வருத்தப்பட்டா என்னால தாங்க முடியலை. நல்லா தூங்கு. நாளைக்கு லாஸ்ட் டே இன் கொச்சி. மிச்ச வேலையையும் முடிச்சுட்டு ரயிலேறணும். டேக் ரெஸ்ட். ஓகே? குட் நைட்'

நான் பதிலிறுக்காமல் இருக்க சிறிது தாமதத்திற்குப் பின் மறு முனை மெலிதாக வைக்கப்பட்டது. அந்த இரவு ஒரு யுகமாகக் கழிந்தது. அடுத்த நாள் வந்ததும் போனதும் தெரியாமல் மாலையில் ராஜனும் உன்னியும் இரயில் நிலையத்தில் கைகுலுக்கி விட்டு, ராஜன் பாலித்தீன் பை ஒன்றைக் கொடுத்து 'அலோக்குக்கு.. நேந்திரம் சிப்ஸ்' என்று விடைபெற்றுக் கொண்டார்கள். வெளியில் ஒட்டியிருந்த லிஸ்ட்டைச் சோதித்ததில், கூபே இருந்ததை கவனித்து பரிசோதகரிடம் மாற்றக் கேட்டுக்கொண்டதில், அவர் 'இட்ஸ் ஃபுல். டேக் யுவர் சீட்ஸ். திரிஸ்ஸூர்ல பாக்கறேன்' என்றார். நிலா என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். பிரயாணம் பெரும்பாலும் மெளனத்தில் கழிய, ஓரிரு முறை அவள் ஏதோ கேட்டதற்கு, சன்னலுக்கு வெளியே பார்த்துக் கொண்டு பதில் சொன்னேன். அவள் முகம் சுருங்கியதைப் பார்த்து மனம் வலித்தது.

கோவையில் அதே திருவள்ளுவர் விமானத்தில் ஏறி, அதே வ.இ.ப.பெ., கிட்டத்தட்ட அதே இருக்கைகளில் எங்களை அமர்த்த, நான் சன்னலருகில் அமர்ந்து கொண்டு வெளியே நோக்கத் துவங்கினேன். விமானத்தின் உள் நிலவிய லேசான வெம்மை, உணவு வாசம், நனைத்து நீட்டப்பட்ட கைக்குட்டை, பழரசம், சாக்லெட், அவ்வப்போது குழப்ப இரைச்சல் அறிவிப்புகள் அனைத்தையும் புறக்கணித்து எதிலும் கவனமில்லாமல் சன்னல் வழி நோக்க, 'மிஸ். கேதரின். இஸ் த ·ப்ளைட் ஆன் டைம்?' என நிலா கேட்டது காதில் விழுந்தது. பெண்கள், மற்ற பெண்களின் விம்மிய சட்டைப் பெயர்களைப் படித்தால் தப்பில்லை போலும்.

'வெயிட்டிங் ·பார் எ பாஸஞ்சர்' என கேத்தரின் சொன்னதும், ஏதோ உள்ளுணர்வு உறுத்த வாசலை நோக்கியதில், அதே கரைவேட்டி ஒரு சல்யூட் அடித்து விட்டு உள்ளே வந்து நிலா அருகில் அமர்ந்து, பீடா வாயுடன் நிலாவைப் பார்த்து சிரித்து 'நீவ்ங்வ்கவ்ளா? நவ்ல்வ்லா இவ்ருவ்க்வ்கீவ்ங்வ்கவ்ளா?' எனக் கேட்க நிலா கலவரமடைந்து என்னிடம் 'ஹேய். ப்ளீஸ் என்ன காப்பாத்துடா' என்றாள்.

உடையப்போகும் அணை போலிருந்த வாயை வைத்துக் கொண்டு, என்னையும் பார்த்து சிரித்து மீண்டும் 'வ்'வ முயல்வதற்குள் 'நல்லா இருக்கேண்ணே! கொஞ்சம் தலவலி. அதான் தூங்கப்போறோம். மருத வந்ததும் உசுப்புறீங்களா?' என்று கேட்டுவிட்டு கேதரினை அழைத்து ஒரு போர்வையை வாங்கி நிலாவிடம் கொடுத்துவிட்டு சன்னலில் குட்டித் தலையணை வைத்து சாய்ந்து கொண்டு கண்களை மூடிக்கொள்ள, நிலா போர்த்திக்கொண்டு என் தோள்மீது முழுவதுமாகச் சாய்ந்துகொண்டு நிமிடங்களில் தூங்கிப்போனாள்.

குறுக்கேயும் நெடுக்கேயும் போய் வந்து கொண்டிருந்த கரைவேட்டியை கேதரின் எச்சரித்து அமரச்செய்யவும், விமானம் இறங்கப்போகிறது என்ற அறிவிப்பும் வர, நான் வலது தோளை லேசாக உயர்த்த, நிலா எழுந்தாள்.

கரும்பட்டியில் நிலாவை இறக்கிவிட்டு டாக்ஸியில் திரும்பும்போது பின்னால் திரும்பிப் பார்த்ததில், அவள் வாசலில் நின்று பார்த்துக் கொண்டிருக்க, நான் திரும்பிக் கொண்டு பெருமூச்சு விட்டேன். சாரல் அடித்துக் கொண்டிருக்க, நகரை மேகக்குடை மறைத்து இருள் சூழ்ந்திருந்தது. 'பகல்ல லைட் போட்டு ஓட்ட வேண்டிருக்கு சார்' என்ற டிரைவரை ஆமோதித்தேன். மறுநாள் அலுவலகத்தில் குமாரிடம் முடித்த வேலைகளைப் பற்றி ஒப்புவித்துக் கிளம்புமுன் 'நிலா எங்க?' என்றார்.

'வர்லயா?'

'இல்லை. ஒடம்பு கிடம்பு சரியில்லையா?'

'தெர்லயே. ஃபோன் பண்ணி கேட்டு சொல்றேன்' என்று வெளியேறி, அலோக்கிடம் கேட்டுக் கொண்டதில் அவன் வினோதமாக என்னைப் பார்த்து விட்டு, நிலாவை ஃபோனில் முயற்சித்துவிட்டு 'இட்ஸ் ரிங்கிங். நோ ரெஸ்பான்ஸ்' என்றான். எனக்கு லேசாக உறுத்தியது. மனம் நிலை கொள்ளாமல் தவிப்பதை வெளிக் காட்டிக் கொள்ள முடியாத அவஸ்தையினால் எனக்கு என் மீதே கோபமாக வந்தது. தொடர்ந்த அலுவல் பளுவில் மூழ்கியிருக்கையில், முதுகு தட்டப்பட்டுத் திரும்பினால் 'ஹாய்.. என்ன பேயறைஞ்ச மாதிரி எல்ஸிடிய மொறச்சு பாத்துகிட்டு இருக்கே?' என்று புன்னகையுடன் நிலா.

'ஸாரி. அசதில அடிச்சுப் போட்டமாதிரி தூங்கிட்டேன். நீ காலைலயே வந்துட்டியா?' என்று என்னைக் கேட்க நான் பதில் சொல்லாமல் தலையசைத்தேன்.

அலோக் வந்து 'பொட்டி நெக்ஸ்ட் வீக் சொனாட்டால இருந்து வந்துடும்' என்று தகவல் சொல்ல குமார் 'இந்த தடவ நானும் பெரியப்பாவும் வரோம். கிக் ஆ·ப்புக்குத்தான் வர முடியலை! லெட்ஸ் ப்ளான் ·பார் திஸ் ட்ரிப்' என 'நான் வர்லை குமார் இந்த தடவ அலோக் போகட்டும்' என்றேன். ஒரு நிமிடம் அந்த இடம் ஸ்தம்பித்து அனைவரும் என்னைப் பார்க்க எனக்குக் கூசி, தலை கவிழ்ந்து கொண்டேன்.

'ஒனக்கு பைத்தியம் புடிச்சுருச்சா?' என்றார் குமார். என்றான் அலோக். என்றாள் நிலா.

ஒரு வாரம் ஒரு யுகமாகக் கழிய, நான் உள்ளுக்குள் மறுகினேன். இரவு பகல் தெரியவில்லை. தூக்கம் மறந்து அவள் நினைவில் உருகினேன். அவளிடம் முகம் கொடுத்து பேசாமல் இருப்பது போன்ற பெரிய துன்பம் எதுவும் இல்லை. என்னைப் புன்னகைக்கச் செய்ய நிலா செய்த அனைத்து முயற்சிகளும் தோல்வியடைய, அவள் ஏழாவது நாள் மதியம் சோகத்துடன் அரை நாள் விடுப்பெடுத்துச் சென்றாள். நான் இருக்கையைப் புறக்கணித்து மேசையில் அமர்ந்து காலாட்டிக் கொண்டிருக்க, அலோக் வந்து உலுக்கி 'வாட்ஸ் ராங் வித் யு?' என்றான். நான் தலை குனிந்து கொண்டேன்.

'ஏன் இப்படி பண்றே?'

'என்ன பண்ணினேன்.?'

'அவ வந்து எங்கிட்ட அழுதுட்டு போனா'

'அழு... வாட்? வொய்?'

'எனக்கு என்ன தெரியும்? முட்டாள். நீ அவள அப்செட் பண்ணிட்டே'

'இல்லடா. நா...'

'ஷட் அப். ஒனக்கு என்ன ஆச்சு?. போம்போது நல்லா தானே பேசிக்கிட்டு போனீங்க? என்ன ஆச்சு அங்க?'

எனக்கு திக்கென்றது. இது சரியில்லை; நிலாவுக்கு அனாவசியமாக தொல்லை ஏற்படுத்துகிறேன் என்றும் தோன்றியது. அலோக் நல்லவன். எல்லோரும் அப்படி இல்லை. நாங்கள் கவனிக்கப்படுகிறோம் என்று புரிந்ததும் எனக்கு இருப்புக் கொள்ளவில்லை. இப்பொழுதே நிலாவைப் பார்க்க வேண்டும் என்று ஏங்கினேன்.

'அலோக்.. எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னு தெரியலைடா'

'ஒண்ணும் சொல்ல வேண்டாம். அவ ரொம்ப வருத்தப் படறா. யூ நோ. ஷி லைக்ஸ் யூ வெரி மச். ப்ளீஸ் டோன்ட் ஹர்ட் ஹர்'.

'....'

'வி ஆர் ஆல் கோயிங் டு கொச்சின்'

'அப்ப இங்க யாரு பாத்துக்கறது?'

'ஒண்ணும் ஆவாது. எல்லாம் பக்கா. காம்பாக்லருந்து ஒரு ஆள அனுப்ச்சிருக்காங்க. ஹ்யூக்ஸ்லயும் இருந்து ஒரு ஆளு. குமார் ஏற்பாடு பண்ணிட்டார்'

திங்களன்று விமானத்தில் இருந்தபோது, சன்னலோரத்தை மறுபடியும் ஆக்கிரமித்துக் கொள்ள, அடுத்து அலோக்கும், வலதோரத்தில் நிலாவும் அமர்ந்து கொண்டோம். அதை அடுத்த வரிசையில் குமாரும் ஜார்ஜும் அமர்ந்து கதைத்துக் கொண்டு வர, அலோக்கும் நிலாவும் சொளசொளவென்று பேசிக் கொண்டிருக்க, நான் அமைதியாக இருந்தேன். என் கவனத்தை பலமுறை அவள் கவர முயன்று தோற்க, அலோக் என்னைக் கடுமையாக முறைத்தான். நான் கண்டுகொள்ளவில்லை. விமானமே சற்று கூடுதல் இரைச்சலாக இருப்பது போன்று தோன்றியது. இயற்கை உபாதைக்காக அலோக் எழுந்து செல்ல, எனக்கு பரபரவென்று இருந்தது. 'நிலாவிடம் பேசுடா' என்று மனசாட்சியும் என்னுடன் சண்டையிடத் தொடங்குகையில், நிலா எழுந்து அலோக் இருக்கையில் அமர, எனக்கு ஜிவ்வென்று இருந்தது. இந்த அருகாமை கிடைக்காமல் இவ்வளவு நாட்களாக நொந்திருந்தேன். அவள் பக்கம் திரும்பவில்லை.

நிலா லேசாக இடித்து 'என்கூட பேச மாட்டியா?' என ஹஸ்கியில் கேட்க, நான் பதில் சொல்லவில்லை.

'இத பார்றா. ஒனக்கு இவ்ளோ கோவம் வருமா?' என்றதற்கும் மெளனித்தேன், புன்னகைப்பதை பிரயாசையுடன் அடக்கிக்கொண்டு. விமானத்தின் சக்கரங்களை பைலட் விடுவித்ததை காலடியில் அதிர்வில் உணரமுடிந்தது.

'எனக்கு முடியலைடா? ப்ளீஸ் என்னால தாங்க முடியலை. இதுக்கு மேல முடியாது. ப்ளீஸ்.. ' என்ற அவள் கெஞ்சலில் நான் அதற்கு மேல் தாக்குப் பிடிக்க முடியாமல் உடைந்தேன். கண்கள் கசிய அவளை நோக்குகையில் அவள் கண்களிலும் நீரைக் கண்டு நெகிழ்ந்தேன்.

அவள் என் தாடையைப் பிடித்து, கண்களைத் தீர்க்கமாக ஊடுருவி, உதடுகள் பிரித்து மெதுவான குரலில் ஆனால் தெளிவாகச் சொன்னாள் 'ஐ லவ் யூ ஹனி'.

அந்தக் கணத்தில் காலம் இயக்கத்தை நிறுத்தி நான் ஒரு யுகம் வாழ்ந்தேன். என் இதயம் வேகமாகத் துடித்தது. தலை உச்சி திடும்மென்று லேசாகி, காதுகள் அடைத்துக் கொண்டன. அவள் கண்களை உற்றுப்பார்த்தேன். அதில் சலனமில்லை. அதன் உண்மை என்னை அடித்தது. எனக்கு நெஞ்சு அடைத்து நாக்கு மேலண்ணத்தில் ஒட்டிக்கொண்டது. ஒரு நிமிஷம் வண்டிய நிறுத்துப்பா என்று பைலட்டிடம் சொல்லி, இறங்கி நிலாவைத் தூக்கிக்கொண்டு ஓட வேண்டும் என்று தோன்றியது. இறங்கியதும் கோயம்புத்தூர் பக்கத்தில் ஏதாவது ஆளில்லா தீவுக்கு சென்று கண் காணாமல் நிலாவுடன் மிச்ச வயதை வாழ வேண்டும் என்றிருந்தது. குமாரையும் ஜார்ஜையும் பார்த்து, ஒங்க வேலையுமாச்சு மயிராச்சு என்று சொல்ல வேண்டும் போல இருந்தது. சத்தமாக பெருங் குரலெடுத்து அழ வேண்டும் என்று இருந்தது. அவளை ஆவி சேர அணைத்துக் கொண்டு முத்தங்களில் நனைக்க வேண்டும்; எனக்குள் புதைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று இருந்தது. பல வருடங்கள் இரும்புச் சங்கிலிகளில் கட்டப்பட்டிருந்து, சட்டென்று விடுவிக்கப்பட்டதைப் போல இருந்தது. ராகவனின் பெயரும், புகை முகமும் லேசாக எட்டிப்பார்க்க, 'போ.. இனிமே இந்த பக்கம் வராதே. நிலாவ நான் பூப்போல பாத்துப்பேன்.' என்று மனதில் சத்தமிட்டேன். இவள் என்னுடையவள் என்று அணத்துக் கொண்டு அருகில் வரும் அனைவரையும் முறைக்க வேண்டும் போல இருந்தது. காற்று கூட அவள் மீது என்னைக் கேட்டுத்தான் இனிமேல் படவேண்டும் என்று நினைத்தேன். நான் நத்தை ஓடாக இருக்க, அவள் என்னுள் அடைந்துகொள்ள வேண்டும் என்று தோன்றியது. சுற்றியிருக்கும் அனைத்தும் அவளுக்கு துன்பம் தருவன; அவளுக்கு நான் அரணாக இருக்கவேண்டும் என்று நினைத்தேன். காமமும் காதலும் சேர்ந்து கசிந்துருகி, உடல் நடுங்கி, காது மடல் சூடாகி, நிலாவின் கையை இறுக்கிக் கொள்ள அதில் மின்னதிர்வு உணர்ந்தேன். அவள் மடியில் முகம் புதைக்கத் துடித்தேன். அவளை மட்டும் சுவாசிக்க விரும்பினேன்.

'வானத்துல பறக்கற மாதிரி இருக்கு நிலா' என்றேன். அவள் சட்டென்று சிரித்து 'இப்போ என்ன பண்றோமாம்?' என்றாள்.

'சார்... தல வலியா? மாத்திரை ஏதும் வேணுமா?' என்ற குரல் கேட்டு திடுக்கிட்டு விழித்துப் பார்த்தால் பாண்டி நின்றிருந்தான். அலுவலகக் காவலாளி. மணி பனிரெண்டு ஆகியிருக்க, ஆயாசத்துடன் எழுந்து கணினியை தூங்கச் செய்துவிட்டு, 'வேண்டாம் பாண்டி. கெளம்பறேன்' என்று சொல்லிவிட்டு வெளியில் வந்து ரோட்கிங்கை தெரு அதிர விரட்டினேன். சாலையோர புரோட்டாக் கடைகளில் வியாபாரம் சூடாக இருக்க, பெட்ரோமாக்ஸ் விளக்குகள் கண்ணைக் கூசச் செய்தன. நடுநிசிக் குளிர் உடலில் ஊடுருவ, அறையில் நுழைந்து அப்படியே கட்டிலில் விழுந்து கண்களை மூடிக்கொண்டேன். சட்டையிலும் உதடுகளிலும் நிலாவின் வாசனை மிச்சமிருந்தது.

தொடரும்...

பி.கு.:- கடைசிப்பாரா சற்றே குழப்புகிறதா? நான்காவது அத்தியாயத்தில் ஆரம்பித்த டார்டாய்ஸ் கொசுவர்த்திச் சுருள் இந்த அத்தியாயத்தின் கடைசிக்கு முந்தைய பத்தியில் எரிந்து முடிந்தது. (அப்பா. பெருமூச்சு விட்டது நீங்கள் மட்டுமல்ல. நானும்தான்!).