* லஞ்சம் சரணம் கச்சாமி *

* லஞ்சம் சரணம் கச்சாமி *


வாழ்க்கையில் சில விஷயங்களைச் சந்திப்பதற்குக் கடுமையாக மிரட்சியடைவதுண்டு.. அச்சிலவற்றில் பெரும்பாலானவை அரசாங்கத் துறைகளில் ஆக வேண்டிய காரியங்களுக்காக அரசு அலுவலகங்களுக்குச் செல்லவேண்டியிருப்பது. அப்படி ஏதாவது காரியம் ஆக வேண்டியிருந்தால் அதை எப்படியாவது தந்தையிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு நிம்மதியாக இருந்ததுண்டு. காரணம் வெறுப்பு. சற்றும் வெட்கமின்றி, கை நீட்டும் நபர்களைக் கண்டு ஆத்திரம் பொங்கும்.

நியாயவிலைக் கடையில் கால் கடுக்க மண்ணெண்ணை வாங்க வரிசையில் நின்று (நாம் நிற்பதற்குச் சில மணி நேரங்களுக்கு முன்பே அல்லது சில நாட்களுக்கு முன்பே எண்ணை டின்களின் வரிசையில் ரிசர்வ் செய்து கொள்ள வேண்டும்) கால்கள் தொய்ந்து விழும் நிலையில் பேரல் முன்பு முக்காலியில் லுங்கியை மடித்துக் கட்டிக்கொண்டு ஜட்டி தெரிய உட்கார்ந்திருக்கும் அந்த ஆள், ஐந்து லிட்டர் அளவையில் அபார வேகத்தில் எண்ணை நிரப்பி, அதைவிட அதிக வேகத்தில் நுரைக்க நுரைக்க புனல் மூலம் டின்னில் ஊற்றி, நம் முகத்தைப் பார்க்காமல் கையில் கொடுக்கும்போது அதில் நாலு லிட்டர் தான் இருக்கும். மீதி கீழே இருக்கும் தகரப் பலகையில் சேமிக்கப்பட்டு ஐந்து லிட்டர் சேர்ந்ததும் இன்னொரு வாடிக்கையாளருக்கு ஊற்றப் படும். வயிறு எரிய எரிய அடுப்பு எரிய எண்ணை வாங்கி வந்திருக்கிறேன். வெறுப்பு மனதில் மண்டும்.

ஸ்டேட் பாங்க்கிற்கு நண்பனுக்கு கடன் வாங்குவதற்காகச் சென்றிருந்தபோது, காலை 9 மணியிலிருந்து காத்திருந்தோம். கடன்களை கவனிக்கும் அலுவலர் பதினோரு மணிக்கு சட்டையில் மூன்று பட்டன்களைத் திறந்து வைத்துக்கொண்டு, கைக்குட்டையை கழுத்தைச் சுற்றி காலர் அழுக்காகா வண்ணம் மடக்கி வைத்துக் கொண்டு, தொப்பையுடன் வந்து நாற்காலியில் அமர்ந்ததும் விகடன் படிக்க ஆரம்பித்தவர் இருபது நிமிடங்களுக்கு எங்களைக் கண்டு கொள்ளவே இல்லை. நாங்களும் அவரது கவனத்தை ஈர்க்க முயன்று, தோற்றுப் போனோம். கடைசியில் வேண்டா வெறுப்பாக 'என்ன வேணும்?' என்று கேட்டுவிட்டு நாங்கள் கொடுத்த விண்ணப்பப் படிவத்தையும், மற்றும் சில காகிதத்தையும் மேம்போக்காக ஆராய்ந்து விட்டு, 'போங்க.. சொல்லி அனுப்பறோம். அப்ப வந்தா போதும்' என்றார் அசிரத்தையாக.

'எப்ப சார்?'

'எப்ப வேணாலும்.. காசு வேணும்ல? சொன்னா வரணும்'

'வந்துர்றோம் சார்'

'லோன் கிடைக்கறது சந்தேகம்தான். நா பாக்கறேன்'

'சார். நீங்க தயவு பண்ணினாக் கண்டிப்பா கிடைச்சுரும்'

'ம்ம் பாக்கலாம்'. அவர் எதிர்பார்க்கிறார் என்பதைப் புரிந்தும் புரியாதது போல் காட்டிக் கொண்டோம். காகிதங்களைக் கோர்த்திருந்த பேப்பர் க்ளிப், அவர் புரட்டியதில், தெறித்து விழ, மேசை மேல் இருந்த ஸ்டேப்ளரை வைத்து அமுக்கிப் பார்த்தார். அதில் பின் இல்லை. மறுபடியும் அமுக்கினார். அது 'ஒய்க்' என்று சத்தமில்லாமல் பேப்பரை அமுக்கி வெளி வர, உதறி மறுபடியும் முயன்றார். 'அதுல பின் இல்ல' என்று சொல்ல விழைந்தும் சொல்லவில்லை. கோபித்துக் கொண்டால் என்ன செய்வது என்று பயம்.

'மணீ..' என்று ஆபிஸ் பையனை அழைத்து 'இது வேலை செய்யலை. வேற ஒண்ணு புதுசு கொண்டு வா' என்று சொல்லிவிட்டு, அதைக் குப்பைக் கூடையில் எறிந்தார். நாங்கள் சத்தமில்லாமல் வெளியேறினோம்.

பி.காம் சீட்டுக்காக மதுரையில் அனைத்துக் கல்லூரிகளிலும் ஏறி இறங்கினேன். அனைத்து இடங்களிலும் ஒரே வகையான உரையாடல்:'

'நீ எப்ஸியா பிஸியா?'

என் அப்பா மெதுவாக 'எப்.ஸி. ஸார்' என்பார். நான் இக்கேள்விக்கு இனிமேல் பதில் சொல்ல மாட்டேன் என்று எட்டாவது படிக்கும்போதே முடிவு செய்திருந்தேன் என்பது அவருக்குத் தெரியும்.

'மார்க் எத்தனை?'

'தொள்ளாயிரத்து எம்பத்தெட்டு'

'எப்ஸியா இருந்துக்கிட்டு தொள்ளாயிரத்துச் சொச்சந்தாங்கிறியே? ஆயிரத்துக்கு மேல இருந்தாதான் இன்னேரம் வந்திருக்கும்.'

யாருக்கோ போன் செய்கிறார். பின்பு என் தந்தையிடம் 'பி.காம்.க்கு லாஸ்ட் மார்க் 900 எடுத்திருக்காங்க' என்றார்.

'நான் 988 ஸார்'

'அட்மிஷன் கார்டு இன்னேரம் வந்திருக்கணுமே. தொள்ளாயிரம் வரைக்கும் அட்மிட் பண்ணிருக்கோம்'

'வர்லையே சார்'

'எந்த ஸ்கூல்?'

'டிவிஎஸ்'

'அப்ப கட்டாயம் வந்துருக்கணும். போஸ்ட்டல் டிலேன்னு நினைக்கறேன்'

'இல்ல சார். இங்கயும் அங்கயும் ரெண்டு போஸ்ட் ஆபிஸ்லயும் செக் பண்ணிட்டேன்'

'எந்த க்ரூப்'

'ஃபோர்த் க்ரூப் ஸார்'

'ஃபோர்த் க்ரூப்பா? ஓ.. டமில் மீடியமா?'

'ஆமா சார்'

'அதாஆஆன் வர்லை.. தமிள் மீடியத்துக்கெல்லாம் மொதல்ல குடுக்கமாட்டாங்க. இங்கிலீஷ் மீடியம்னா தொள்ளாயிரம் இருந்தாலும் போதும்'

'ரெண்டும் ஒரே சப்ஜெக்ட் தானே சார். அப்றம் ஏன் எனக்கு சீட் கொடுக்கலை. அக்கவுண்டன்ஸில செண்டம் சார். காமர்ஸ்ல 98%'

'இருக்கட்டும்பா.. இங்க காலேஜ்ல தமிள் கிடையாதுல்ல.. எல்லாத்தையும் இங்கிலீஷ்லதான படிக்கணும்.. நீ அங்க பற்று வரவுன்னு படிச்சுருப்பே.. இங்க வந்து டெபிட் க்ரெடிட்னு படிச்சா ஒனக்கு ஒண்ணும் புரியாது'.

'சார். தமிழ்ல படிச்சாலும் கூடவே தேர்ட் க்ரூப் ஃப்ரெண்ட்ஸ்கிட்ட இருந்து இங்கிலீஷ் அக்கவுண்டன்ஸி புக்கையும் வாங்கி அதையும் தரோவா படிச்சிருக்கேன் சார்'

'நா ஒண்ணும் செய்ய முடியாதுப்பா. அட்மிஷன் முடிஞ்சு போச்சு. வெள்ளைச்சாமி நாடார்ல ட்ரை பண்ணுங்க'

'நா நாடார் இல்லை சார். அங்க கெடைக்காது'

அவர் டென்ஷனாகி என் அப்பாவிடம் 'பையன் ரொம்ப பேசறான். காலேஜ்ல சேர்றதுக்கு முன்னாடியே இப்படின்னா சேந்ததுக்கப்புறம் படிக்கமாட்டான். சீட் கிடையாது. போய்ட்டு வாங்க'

என் அப்பா அவரிடம் பலமுறை மன்னிப்புக் கேட்கத் தொடங்கிய வேளையில் நான் அதற்கு மேல் பொறுக்க முடியாமல் வெளியே கிளம்பிவிட்டேன்.

கடைசியில் யாரும் சீண்டாத செளராஷ்ட்ர கல்லூரியில் யாரும் சீண்டாத புதிதாகத் துவங்கியிருந்த B.A.Corporate Secretaryship -க்கு சீட் கிடைத்தது. அதில் சேர்ந்ததும், பி.காம். சேராததற்குச் சந்தோஷப் பட்டேன்.

வாடகை வீட்டில் எத்தனை ஆண்டுகள் வசிப்பது என்று இரண்டு வருடம் முன்பு ஸ்ரீரங்கத்தில் ஒரு சிறிய செகண்ட் ஹாண்ட் ப்ளாட் வாங்கியதும், மதுரையிலிருந்து குடிபெயர்ந்து ஸ்ரீரங்கத்துக்கு வந்தோம். அந்த ப்ளாட்டை பதிவு செய்யச் சென்றபோது ரிஜிஸ்ட்ரார் அலுவலகத்தில் அவர்கள் ஆடிய ஆட்டத்தில் என் தந்தை சோர்ந்து போனார்.

'அய்யாயிரம் கேக்கறாங்கப்பா' என்றார்.

'எதுக்கு?' என்றதற்கு ஒரு விரக்திச் சிரிப்பு கிடைத்தது.

'கொடுத்தாவணும்.. இல்லாட்டி பத்திரம் கெடைக்காது'.

அய்யாயிரம் கேட்ட சப்-ரிஜிட்ரார் ஒரு பெண்மணி என்றறிந்தபோது இன்னும் வயிறெரிந்தது. "செகண்ட் ஹேண்ட் வீடுங்கறதாலதான் அய்யாயிரம். இல்லாட்டி இருவது தரணும்" என்றார் என் கண்களைச் சந்திக்காமல்.

பதிவு முடிந்ததும் மின்சார இணைப்பு, நீர் இணைப்பு அனைத்தையும் பெயர் மாற்றம் செய்ய வேண்டியிருந்தது; ரேஷன் கார்டு மதுரையிலிருந்து ஸ்ரீரங்கத்துக்கு மாற்ற வேண்டியிருந்தது. எல்லாவற்றுக்கும் கொடுக்கவேண்டியிருந்தது.

இதற்கு வாடகை வீட்டிலேயே இருந்திருக்கலாம் என்று இன்று வரை தோன்றிக் கொண்டிருக்கிறது. பல நிகழ்வுகள்.

போனவருடமே சுனாமிக்கு முன்பு பெய்த மழையில் சாக்கடைகளெல்லாம் நிரம்பி தெருவுக்கு வந்துவிட்டதில், சாக்கடை தோண்ட ஒவ்வொரு வீடும் பத்தாயிரம் கொடுக்கவேண்டும் என்று நகராட்சியிலிருந்து நோட்டீஸ் கொடுத்துவிட்டுப் போனார்கள். ஸ்ரீரங்கத்தில் எல்லாத் தெருக்களும் ஒரு நாள் மழையில் சாக்கடை மாதிரி தான் இருக்கும். இப்போது கேட்கவே வேண்டாம். தெருவில் சாக்கடை; நவீன அடுக்குமாடி குடியிருப்புகள். குண்டுங் குழியுமான சாலைகள் மீது நவீன வாகனங்கள்.

ஆனாலும், அன்றிலிருந்து இன்று வரை சாதாரண பொதுஜனம் இன்னும் ஓரத்தில் உண்மையான சாக்கடையிலோ அல்லது தெருச்சாக்கடையிலோ அல்லது விரையும் வாகனங்களிலோ இடித்துக்கொள்ளக் கூடாது என்று அட்லஸ் சைக்கிளில் மஞ்சள் பையோடு போய்க்கொண்டுதான் இருக்கிறது.

தாங்கவே முடியாத விஷயம் என்னவென்றால் முன்பெல்லாம் லஞ்சம் வாங்குபவர்கள் யாருக்கும் தெரியாமல் மிக மிக ரகசியமாக ஒரு குற்றவுணர்வுடன் கூழைக் கும்பிடுடன் தான் வாங்குவார்கள். இப்போது நாம் தான் கூழைக் கும்பிடு போட்டு 'பாத்துச் செய்ங்க ஐயா' என்று கெஞ்ச வேண்டியிருக்கிறது. பணம் குறைவாக இருந்தால் சீறி விழுகிறார்கள்; அல்லது உதாசீனம் செய்கிறார்கள். இந்தப் பிறழ்வு எப்படி எதனால் நடந்தது என்று அதிர்ச்சியாக இருக்கிறது.

ஆட்சித் தலைமை தவறு செய்யத் துவங்கிய அந்தக் கணமே எல்லா நிலை ஊழியர்களின் நேர்மையைக் கேள்விகேட்கும் தகுதி பறிபோய் விடுகிறது போல. நீயே திருடன்; என்னைக் கேள்வி கேட்க உனக்கு என்ன யோக்கியதை இருக்கிறது என்று ஒவ்வொருவரும் மற்றவரைக் கேட்கமுடியும் இன்று.

சில சமயங்களில் நம்மை நோக்கியே இந்தக் கேள்விகள் விழும்போதுதான் புண் எந்த அளவிற்குப் புரையோடிப் போயிருக்கிறது என்பதை உணர முடிகிறது.

என்னதான் இன்று ஊடகங்கள் கிடுக்கிப்பிடி போட்டுப் பிடித்து மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டவர்களை - அதற்கு முன்பே தலைவர்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு 'சீட்' பெற்றவர்களை - சுளுக்கு எடுத்துக்கொண்டு இருந்தாலும், நம் உழைப்பின் வியர்வையின் ஈரம் படிந்த பணம், வியர்க்கவே வியர்க்காத (தோல் செத்த) மனிதர்களுக்குப் போய்ச் சேரும்போது

மிகவும் வலிக்கிறது.

***